ขอเอาหน่อย

"พี่เตนล์~~~~~~~~~~"เสียงเรียกของน้องสาวตัวแสบดังมาตั้งแต่ด้านล่าง จนบัดนี้เธอก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว  

"อะไร??"ผมถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ จ้องมองเด็กแสบตรงหน้าอยางมีคำถาม 

"พี่ทำไรอยู่ ".....ถามเพื่อ

"ไม่เห็น???"ตอนนี้ผมกำลังเช็ดผมตัวเองที่เปียกอยู่    ผมพึ่งจะออกมาจากห้องน้ำเลยครับ ทั้งตัวมีผ้าขนหนูพันอยู่ที่เอวผืนเดียว อืมๆ ดูไปดูมาผมก็หุ่นดีแหะ (ชมตัวเองทุกวันหน้ากระจก) 

"เห็นสิ ว่าแต่...หุ่นพี่เนี้ยยยยดีเนอะ"ไม่ว่าปล่าวจิ้ม กล้ามหน้าท้องผมเล่น 

"อย่ามาโรคจิตใส่ฉันนะ ยัยเด็กหื่น!!"ผมผลักหัวคนตรงหน้าเบาๆแล้วเดินไปที่ตู้เพื่อหาเสื้อผ้าใส่  

"ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว ฉันจะแต่งตัว"ผมหันไปมองน้องสาวตัวเองที่กำลังทำหน้าครุ่งคิดเหมือนในชีวิตมีเรื่องให้คิดมากก 

 "พี่" 

"เรียกทำไมอีกคร้าบบบ" 

"พี่รู้ใช่มั้ยว่าหนูแฟนคลับชาคริตอ่ะ" 

"รู้" ทำไมจะไม่รู้รูปแม่งติดเต็มห้อง...-- 

"แล้วพี่รู้มั้ย พี่ชาคริสจะแสดงหนังเรื่องรักหมดใจนายตัวยุ่ง "ถามมากจัง 

"ไม่รู้ ถามทำไมหนักหนาเนี่ย" 

"ก็....."ยัยตัวแสบเข้ามากอดผม แล้วเอาหน้าถูๆไถๆกับท่อนแขนผมเบาๆ  

"อ้อนเพื่อ?ถ้าแกจะให้ฉันไปขอลายเซ็นให้แกฉัน ไม่ ไป "อ้อนยังไงผมก็ไม่ทำอยู่แล้ว-- 

"ไม่ใช่สะหน่อย"ไม่ใช่ล่ะจะให้ทำไรอีกว่ะ        

"อะไร"ผมมองน้องตัวเองอยางระแวง มันชอบให้ผมทำไรแปลกๆอ่ะ 

"คืออออพี่ต้องไปคัดตัวเป็นนักแสดงหนังเรื่องนี้เล่นคู่กับชาคริส ถ้าไม่ยอมฝนจะบอกแม่ว่าพี่ มี แฟน เป็น ผู้ ชาย !!!"ห้ะ ผมทำหน้าเหวอไป2วิ ทำไมนางรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย... 

"ทำไมรู้" 

"วันก่อนเห็นที่ร้านกาแฟ เห็นงุกงิกกันดีนี่"ฝนมองหน้าผมแล้วยิ้มแบบมีเลห์ส่งมา นี้หรือสายตาของสาววาย หึ้ยยขนลุก 

"ตกลงจะทำมั้ย"ฝนเดินไปนั้งบนเก้าอี้ แล้วยิ้มส่งมาอยางผู้ชนะ  

"พี่คงรู้ว่าแม่คงไม่โอเค"เอิ่มคิดหนักเลย ผมไม่อยากให้แม่รู้ เพราะแม่ไม่ค่อยสบายเดี๋ยวช็อคเป็นลม ทำไงล่ะทีนี้ต้องไปให้มันอ่ะ 

"โอเคได้"ผมทำหน้าเซ้งๆส่งไป  

"แค่ไปคัดตัวเอง หน้าอยางฉันไม่ผ่านอยู่แล้ว หึๆ"

 "ใครจะไปรู้ พี่อาจจะผ่านก็เป็นได้ คิๆ"ฝนพูดออกมาอยางหมั่นใจมากแต่ผมก็เชื่อของผมอ่ะว่าไม่มีทางใครเขาจะเอาชายร่างบึกแบบผมไปเล่น เดะนี้เขาชอบผู้ชายหน้าตาเกาหลีๆนู้ หุ่นก็พอดีๆบางๆหน่อย มาดูผมก็คงจะไปผ่านอ่ะ

ตัดมาวันคัดตัว

"คุณผ่านค่ะ ยินดีด้วย".คุณได้ยินไม่ผิดหรอกผมผ่าน ผ่าน.......ผ่านนนทำไมถึงผ่าน เขาต้องการนักแสดงหุ่นแบบผมพอดีน่ะซิ อ้ากกกทำไมผมไม่รู้ ผมเดินออกมาหน้าสลดนิดๆยัยน้องสาวตัวแสบก็วิ่งแจ่นมาหาผมเลย

 "ผ่านป่ะๆ "ฝนถามอยางมีความหวัง          

 "ผ่าน"ผมตอบเสร็จเบือนหน้าไปทางอื่น ยัยฝนกระโดดโรดเต้นเป็นว่าเล่น 

"น้องค่ะๆ "ผมหันไปตามเสียงก็เจอกับคนๆนึ่งเป็นผู้หญิงใส่แว่น ตัวผ่อมๆดูเฉิ่มๆหน่อย 

"ครับ??"ผมถามอยางสงสัย

"พี่เป็นผู้จัดการส่วนตัวน้องนะ นี้จ๊ะนามบัตร"อ้อผู้จัดการส่วนตัว 

"อ๋อ "

"พี่ชื่ออลิสน่ะ มีอะไรปรึษาพี่ได้ "พี่อลิสมองหน้าผมยิ้มๆ 

"สวัดดีค่ะ หนูน้องของพี่เตนล์ค่ะ ฝากพี่หนูด้วยนะค่ะ"ฝนโผล่หน้ามาเสนอหน้าของตัวเอง 

"อ้อจ๊ะ"พี่อลิสยิ้มให้กับยัยตัวแสบข้างๆผม 

"นี้ค่ะเบอร์หนู ถ้าพี่หนีซ้อมหรือหนีถ่ายพี่ผู้จัดการโทรหาหนูฝนได้ทุกเมื่อหนูฝนคนนี้จะลากพี่ชายตัวเองไปส่งถึงที่เลยค่ะ"สรุปผมมีผู้จัดการ2คนหรอ 

"5555นั้นก็ดีเลย"พี่อลิสรับไปอยางมึนๆแต่ก็เข้าใจ 

"เดี่ยวจะโทรนัดน่ะ เวลาและสถานที่ซ้อมเดะบอกทีหลัง"พี่อลิสพูดยิ้มๆยิ้มทั้งพาท-- 

"อ้อครับ ว่าแต่ผมจะได้แสดงเป็นอะไรหรอครับ???" 

"พี่นี้โง่จังเนอะ ก็แสดงเป็นนายเองไง"หื้มนายเอง??พูดผิดจริงเด็กนี้พระเองแน่ๆ ดีจังว่ะ หึๆ เป็นพระเอกก็ไม่แย่ถือว่าดี 

"อ้ออออ ดีเลยอ่ะดิ้" 

"ใช่มั้ยล่าาาา"ยัยฟ้ายิ้มอยางอารมณ์ดีสุดๆ 

"นั้นพี่ไปก่อนน่ะ พี่มีงานต้องทำต่อ"พี่อลิสบอกลาพวกเราแล้วเดินออกไป 

"พี่หิวแล้วอ่าาาเลี้ยงชูชิหน่อย"ผมหันไปมองหน้านองสาวตัวเองนิ่งๆ 

"อืมไปกัน" อยางน้อยก็ได้เป็นพระเองก็ยังดีมันทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย

บทที่ 1 เจอกันอีกแล้ว

หลังจากที่ผมไปกินชูชิกับน้องสาวตัวแสบเสร็จ เพื่อนๆก็นัดกันออกไปกินเหล้า ตอนนี้อยางที่เห็นสถาพแต่ล่ะคนดูไม่ได้เลยครับบ เห้อออ

 "อ้าวววว~~~ชนนนนๆ~~"ไอ้แน็กลุกขึ้นมาจะชนแก้วกับพวกที่เหลือ แต่อยางที่บอกแหละครับ สถาพแต่ละคนไม่อำนวย  "อ้าว!เห้ยลุกซิว่ะ !!"เจ้าตัวลุกไปเขย่าตัวเพื่อนที่สลบไปนานล่ะ  

"มึงอ่ะพอเลย เอามานี้"ผมแย่งแก้วเหล้าที่มันจะกระดกเข้าปากตัวเองอยางไว 

"อารายยมึงงงเนี้ยยยยฉลอยยงายยยฉลองงงเพื่อนจาาได้เป็นดาราทั้งที~~~"มันเดินเข้ามานั้งข้างผมแล้วก็สลบไปเลยครับ......คือไรร 

"ไงมึง อือหือออนี้เพื่อนหรือศพ??"ไอ้บิวเดินเข้ามา ก็สำรวจเพื่อนที่ตายกันหมดล่ะ==  ขอใช่คำว่าตายนี้แหละไม่ต่างกันเลย 

"เออมึงมาก็ดี เดะกูมาขอฉี่แปป เฝ้าด้วยอย่าให้พวกมันเลื่อยละกัน"ผมลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำก็ต้องเขี่ยไอ้พวกที่เลื่อยอยู่ตรงพื้นอีก ถ้าไม่ใช่เพื่อนผมจะเตะให้กลิ้ง 

"เออๆ "ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำทำธุระส่วนตัวจนเสร็จก็เดินออกมาจะล้างมือ แต่.... 

"อืออออ คริสสสค่ะเบาๆสิ อ้าา~~~"อยางที่ได้ยินครับ มีคนเอากันอยู่เว้ยยย!!!เสียบกันอยู่ด้วยย!!!! ผมยืนตัวแข็งมองภาพตรงหน้านิ่งง ผมก็ไม่เข้าใจจะดูทำไมให้เสียสายตา "ซี้้ดดดดดคริสสอ้าาาคนดูอยู่น่ะคร่ะะะ อ่ะอ้าาา"เยสสเห็นกูแล้ววไอ้คนชื่อคริสหันมามองผม ผมก็สะดุ้งตกใจปิดประตูห้องน้ำแม่งเลย 

"ช่างเขาเถอะะ~อืมมมมดีมั้ยยอ้าา~"หน้าด้านชิบหายย แล้วทำไมกูไม่เดินออกไปว่ะจะมาฟังพวกมันเอากันเพื่ออ??? สุดท้ายยผมก็ไม่กล้าออกไปครับนั้งอยู่ในห้องน้ำเนี้ยแหละ ทำไมผมต้องอายว่ะที่จะออกไป...-- 

"ก็อกๆๆๆ"ผมสะดุ้งออกจากความคิดของตัวเอง เสียงเคาะประตู้ห้องน้ำผมก็ดังขึ้น 

"ก๊อกกกๆๆนายน่ะออกมาได้ล่ะ"ผมเงียบใส่ "เคๆไม่ออกก็ไม่ออก นั้นไปล่ะ"เออไปก็ดี ผมรอสักพักให้แน่ใจก็เปิดประตูออกไป  "ไง"!!!!!!มันโกหกผมครับ มันยังไม่ไปมันยืนพิงอ่างล้างหน้าแล้วมองมาที่ผมยิ้มๆ 

"มีไร"ผมถามมัน 

"ปร่าว แค่อยากเห็นหน้าคนที่แอบฟังคนอื่นเขาเอากัน" ผมยืนนิ่งเลยครับ  

"กูปร่าววว"ผมปฎิเสธทันควับ 

"แน่?" มันเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วถามซ่ำ 

"เออสิครับ"ผมผลักร่างตรงหน้าแล้วเดินออกไปอยางไม่สนเสียงเรียกของอีกคน 

"ไปนานจังว่ะมึง ไปเอากับสาวอยู่รึไง" ไม่ได้ไปเอาสาวแต่ไปฟังเขาเอากันจะให้กูตอบมั้ย 

"ป่าววกูมีปัญหานิดหน่อย อย่าถามมากช่วยแบกไอ้พวกนี้ไปส่งที่รถทีดิ้"ผมเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อไม่ให้มันถามมาก เพราะมันขี้สงสัย ขี้เผือกอ่ะเอาง่ายๆ 

"เออๆ สั่งมากจัง" แหน่ะมีบ่น ผมกับไอ้บีมช่วยกันแบกไอ้พวกขี้เมาไปที่รถ ผมคงต้องให้พวกแม่งไปนอนคอนโดอ่ะครับ

หลังจากที่ผมไปคัดตัวนักแสดงมาก็ผ่านมา3วัน พี่อลิสก็โทรมานัดผมไปถ่ายแบบครับ แล้วก็พบปะกับนักแสดงที่เหลือๆ ตอนนี้ผมก็อยู่ที่สตูดิโอล่ะครับ พี่ๆเป็นกันเองทุกคนมันทำให้ผมไม่ค่อยอึดอัดเท่าไร​ 

"น้องเตนล์คร้าาา หน้าน้องเตนล์นี้ใสกิ้งจริงๆเลยน่ะคร้าาา"พี่ซูซี่ทักผมระว่างแต่งหน้าให้ผม ผมก็ยิ้มๆให้ "กล้ามก็เป็นมัดๆ อืมมม"ไม่ว่าปล่าวเอามือลูบๆหน้าท้องผมด้วย ผมจับมือของพี่เข้าไว้แน่น 

"ไม่ดีมั้งครับพี่" 

"หุๆขอโทษจ๊ะ เห็นคนกล้ามเยอะไม่ได้ เป็นต้องจับ"พี่ซูซี่เอามือออกจากหน้าท้องผม แต่ก็ยังพยายามตอดผมอยู่เหมือนเดิม ลืมบอกคนอ่านไปพี่ซูซี่เนี้ยเป็นกระเทยครับ กระเทยสวยด้วยครับถ้าไม่ติดจิตไม่หน่อยผมคงเล่นด้วย555. ล่อเล่นๆถึงผมจะชอบผู้ชายแต่ไม่ใช่จะทุกคนน่ะครับบ 

"ว้ายยยยวันนี้คริสซี่ของเจ้หล่อขึ้นน่าาคร้าาา~~"เสียเจ้ล่าล่าดี้ด้าดังมาแต่ไกล คนนี้ก็กระเทยอีกแหละครับ ผมหันไปตามเสียงก็เจอกับ....ผมให้ทายว่าใคร (คริสซี่ไงลูกอิเจ้ล่าล่ามันบอกอยู่)ครับขอโทษด้วยที่ให้ทาย มันคือไอ้คนเมื่อคืนนั้นแหละ แล้วทำไมมันอยู่นี้ว่ะครับ!!! 

"อาว มึงไอ้คนแอบฟังนี้หวา"ไอ้คริสซงคริสซี่นั้นหันมาเจอผมก็ทักขึ้น  

"แอบฟังเชี้ยไร--+"ผมถามด้วยอารมณ์ติดหงุดหงิด 

"หรือมึงไม่ได้แอบฟังรึไง"นิ่งเลยครับ เออกูแอบฟังมึงแต่ไม่ต้องใจไง "แหน่ะไม่ปฎิเสธ" "เออ ขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจว่ะ"มันเดินมานั้งตรงเก้าอี้ข้างๆเพื่อให้พี่ซูซี่แต่งหน้าแต่งผมให้ 

"แล้วมึงมาทำไม"ผมถามด้วยความสงสัย 

"มาถ่ายแบบไง "นั้นมันก็ต้องแสดงรวมกับผม?? 

"อ้อออแล้วได้บทไรอ่ะ"ผมถามต่อ ขี้เผือกอ้า 

"หือ??? บทคู่กับมึงไง "วอทท??คู่ผมยังไงว่ะ 

"ยังไง" 

"อาววนี้มึงมาเล่นเนี้ยไม่รู้เหรอว่าต้องเล่นคู่กับกู???"กูจะไปรู้มั้ย แต่ไอ้นี้หน้าตาคุ้นๆแหะเหมือนเห็นในไหนน่าาาา อืมมมมคิดแปปปเห้ย!!ไอ้คนที่อยู่ในรูปในห้องยัยฝนนี้หวา ผมมองหน้ามันอยางอึ้งๆ 

"มึง...ชาคริสอ้อว่ะ" 

"เออสิครับ กูออกจะหล่อทำไมจำกูไม่ได้"แล้วกูจะรู้มั้ยวันๆกูไม่ได้มานั้งดูทีวี กรี๊ดกร๊าดมึงอยู่นิ้ 

"ที่ได้มาเล่นเนี้ย ไม่ได้ตั้งใจมาอ่ะดิ้" 

"เออ โดนน้องที่ติ่งมึงบังคับมา"ผมบอกมันให้หายข้องใจ 

"อ้อออ ว่าแต่มึงชื่อไร"มันหันมาประจันหน้ากับผม 

"กูชื่อเตนล์--" มันทำหน้ารับรู้ แล้วมองผมยิ้มๆ 

"หึๆเชื่อเลยหนังเรื่องนี้คงฟินน่าดู"มันมองผมยิ้มๆแต่สายตามันดิ้ร้ายพิกล 

"มันก็แน่อยู่ล่ะได้กูมาแสดงนิ้"ผมยิ้มอยางภาคภูมิ คนมันหล่ออ้ะน่ะ5555 ผมกับมันเข้ากันได้ดีครับ เราคุยกันเหมือนรู้จักกันมาชาติกว่า มันก็เป็นเรื่องดีครับที่สนิทกันไว จะได้ทำงานกันราบรื่น

"หนุ่มๆจ๋ะได้เวลาถ่ายแบบแล้ว"พี่สตาฟเดินเข้ามาเรียกพวกผม ผมกับชาคริสก็เดินตามไป 

"สวัดดีครับน้อง พี่ชื่อจ๊อบน่ะมือกล้องๆ"พี่แกยิิ้มให้ผมอยางเป็นมิตร "หุ่นดีน่ะเรา เข้าฟิตเนตบ่อยอ่ะดิ้"พี่จ๊อบต่อยหน้าท้องผมเบาๆ  

"555ครับก็เข้าบ่อยใช่ได้อยู่"ผมเกาหัวตัวเองแก้เขิน ไม่ให้เขินไงวันนี้โดนทักตลอดว่าผหล่อบาง หุ่นแซ่บบ้าง 

"พี่แล้วนางแบบล่ะใครเหรอ"ผมถามด้วยความสงสัย ก็แปลกอ่ะตั้งแต่มาถึงยังไม่เห็นนางแบบสักคน 

"หือ???ไม่มีนางแบบน่ะน้อง ตอนคัดตัวได้อ่านรายละเอียดป่าวเนี้ย"เงิบบไม่มีนางแบบก็ต้องไม่มีนางเอก วอท??

"แล้วมันเป็นหนังแบบไหนว่ะพี่ ผมเริ่มมึนล่ะ"มึนจริง มึนมาก 

"ทึ่มจริง น้องได้บทยังล่ะลองไปขอบทที่ผู้จัดการดู"พี่จ๊อบเดินไปเช็คกล้องต่อโดยไม่สนใจความมึนงงของผมเลย  

"เห้ย!เป็นไรว่ะ"ชาคริสเดินเข้ามากระแทกไหล่ผมเบาๆ 

"มึงได้บทยังว่ะ" 

"ได้ล่ะ มึงยังไม่ได้??" 

"เออ เอามาดูหน่อย " 

"แปป "มันเดินเข้าไปยิิบบทมาจากห้องแต่งตัวให้ผม ผมอ่านผ่านๆดูแล้วมันเป็นหนังเกย์ว่ะครับ!!!ผมยืนหน้าซีดอยู่พักนึ่งไอ้ชาคริสก็ถามขึ้น 

"นี้มึงยังไม่รู้อ้อว่าเป็นหนังเกย์"ผมหันไปมองหน้ามันทันควับ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนลมออกหูยังไงยังงั้น 

"เดะกูมา"ผมเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายน้องสาวตัวแสบของตัวเอง ผมรออีกคนรับสายอยู่สักพักฝนก็รับ 

'พี่โทรมาไมเนี้ย  ฝนเรียนอยู่น่ะ!!'อีกคนแว้ดๆเสียงของตัวเอง  

"พี่ควรจะถามฝนมากกว่าว่าฝนให้พี่มาทำไร!!"ผมถามอีกคนด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด

'ก็แสดงหนังเกย์ไงพี่ ถามได้เนอะ'ยังย้อน 

"หนังแบบนี้พี่ไม่เล่น!!" 

'พี่จะกลัวไรในเมื่อพี่ก็เป็นเกย์' 

"แต่มันน่าอาย" ก็มันน่าอายนิ้หวาแล้วแบบผมกับชาคริส โครตจะกล้ามชนกล้ามอ่ะ แล้วผมต้องมารับบทรับอีก โครตน่าอาย 

'เห้อๆ ถ้าพี่ไม่อยากให้แม่เสียใจก็ทำสะ!!แค่นี้แหละฝนจะเรียน!!' 

"เห้ย!!ฝน!!เดียว!!คุยกันให้รู้เรื่องก่อน!!" 

'ตู้ดๆๆๆๆ' เซ็งครับเซ็ง

"มึงครับขี้เสร็จยัง เขาจะถ่ายกันแล้ว" 

"เออๆ ขอทำใจแปป" ยังไงก็แค่การแสดงแหละว่ะ คิดดีไว้ 

"หึ พูดอยางกับจะเสียตัว เออลืมไปในเรื่องมึงต้องเสียตัวให้กูนิ้หวาา"ยังจะมาแกล้งกูอีไอ้นี้!! 

"สลัด!!!" 

"5555รีบๆล่ะเดียวกูนอนรอ~~"กวนตีนจริงไอ้นี้ถ้าไม่เห็นว่าแก่กว่าจะเอาตีนยัดปาก ผมนั้งทำใจอยู่พักนึ่งก็ออกไป ผมต้องถ่ายฉากนอนอยู่บทเตียงกับไอ้คริส ในท่าทางเหมือนคนพึ่งได้กัน ผมต้องนอนซบบนอกมัน ผมกับมันต้องนอนกอดกันอยู่บนเตียงสองคน สถาพกึ่งเปลือยมั้ง แต่ดูไปดูมากล้ามมันแน่นจัง แน่นกว่มผมอีกน่ากินแหะ เห้ย!!!นี้ผมคิดไรเนี้ย  ผมสะบัดความคิดตัวเองออกจากสมอง 

"เป็นไร กลัวอดใจไม่ไหวจนปล่ำกูเหรอ"คริสกซิบถามผมเสียงกระเซ่า 

"เหี้ย!!เอาหน้าออกไป"ผมผลักหน้ามันออก  

"จุๆ ถ่ายแบบอยู่"ผมนิ่งไปแล้วมองไปรอบๆ เออลืมตัว 

"ชาคริสเอาหน้าซุก คอเตนล์หน่อย"พี่จ๊อบสั่งมา ไอ้คริสมันก็ทำตามเอาหน้าซุกคอผม แต่ที่มันยังไม่พอแกล้งผมเล่นครับ มันเอาจมูกตัวเองถูๆไถๆกับคอผมนี้สิ ผมต้องนอนตัวเกร็งเป็นหินเลยครับ "เตนล์อย่าเกร็งสิทำตัวสบายๆ"จะไม่ให้เกร็งได้ไงพี่ไอ้นี้มันกำลังลวนลามผมอยู่เนี้ยย!!! 

"หึๆ "มันขำในลำคอเบาๆ ได้แกล้งกูดีหนักน่ะอย่างมึงต้องเจอกู ผมคิดในใจแล้วยิ้มให้อีกคน ผมลูบหน้าท้องมันลงไป เกือบจะเข้าไปล่ะมันก็สั่นๆนิดๆคงเสียว หึๆ 

"อืมมอย่างนั้นดีมากคริสเตนล์ พอล่ะๆๆ"พอพี่เขาบอกพอผมก็เด้งตัวลุกขึ้นมาเลยครับ 

"พวกนายนี้เข้าขากันดีว่ะ คิดว่าน่าจะรุ่งว่ะ"พี่จ๊อบเดินเข้ามาตบบ่าผมกับคริสแล้วเดินผ่านไปเก็บกล้องอุปกรณ์ต่างๆ  

"แสบนะมึง เกือบทำกูมีอารมณ์" 

"มึงแกล้งกูก่อน"ผมมองมันเหวี่ยงๆ 

"เดะอย่าพึงรีบกลับน่ะพวกนาย เดะไปกินเหล้ากัน"พี่คนที่เป็นสตาฟเดินเข้ามาบอกพวกผม 

"อ้อคร้าบบบ"ไอ้คริสตอบรับพี่เขายิ้มๆ "มึงไปป่ะ"มันหันมาถามผม  

"ไปดิ้ แดกเหล้าทั้งที"ผมตอบมันแล้วเดินไปเก็บของบ้าง

หลังจากนั้นผมชาคริสและพี่ๆทีมงานก็มาอยู่กันที่ร้านเหล้าแห่งนึ่งซึ่งไม่ไกลจากสตูดิโอซึ่งเป็นร้านประจำผมเองแหละ 

"พวกนายทำงานกันวันแรกก็ดูเข้าขากันดีเลยน่ะ ระวังมีสัมติ่งกันล่ะหึๆ" พี่จ๊อบพดูล้อผมเล่น 

"55เรื่องแบบนั้นคงไม่มีทางเกิดขึ้นหรอกครับ"ผมตอบพี่จ๊อบยิ้มๆ

"ก็ไม่แน่" ชาคริสพูดขึ้น 

"อะไรน่ะพูดใหม่ไม่ได้ยินว่ะ"ผมถาม ก็เสียงเพลงมันดังมันไม่รู้พูดไรอ่า 

"ป่าววววววว"มันหันหน้าไปทางอื่น แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มสายตาก็มองออกไปรอบๆร้าน  

"เหรอ"ผมมองมันอยางสงสัย แต่ก็คงไม่มีอะไรแหละเนอะผมเลิกสนใจมันแล้วกลับมานั้งดื่มต่อผมทอดมองไปรอบๆก็สะดุดกับร่างเล็กที่ผมคุ้นตา ผมจำได้แม่นก็คนๆนั้นคือแฟนของผม มิว  

"เดียวมา"ผมลุกขึ้นเดินไปยังทิศทางที่ร่างบางอยู่  "มิว"ผมเรียกร่างบาง ร่างบางหันมาท่าทีตกใจเล็กน้อยแต่ก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม "มากับใคร?"ผมถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย 

"มากับเพื่อน เตนล์ล่ะมากับใคร"มิวเดินเข้ามาเกาะไหล่ผม  

"มากับพี่ที่กองถ่ายอ่ะ"ผมตอบร่างบาง ตามองอีกคนนิ่งๆ 

"เตนล์โกรดเหรอที่มิวไม่บอกว่าจะมาเที่ยวกับเพื่อน"คนตรงหน้าเงยหน้ามาสบตาผม สายตาที่มองอ้อนมันทำให้ผมใจอ่อนลงได้ผมไม่อยากทะเลาะกับอีกคนเลยเปลี่ยนเรื่องจริงๆผมโกรธน่ะที่ไม่บอกกันแต่เรื่องแค่นี้จะมาทะเลาะกันก็เกินไป ผมหันหน้าไปมองคนที่มากับมิวมันก็ยกยิ้มให้ผม ผมรู้ว่ามันคิดอะไรกับมิวแต่ผมเชื่อใจมิวพอ ผมเลิกมองหน้ามันแล้วหันมาสนใจคนตรงหน้าต่อ 

"แล้วจะกลับยังจะได้ไปส่ง" 

"แล้วเตนล์จะกลับยัง??"ร่างบางถาม 

"สักพักอ้ะ จะไปนั้งกับเตนล์มั้ย?"ผมถามร่างบาง ร่างบางพยักหน้าผมก็เดินจูงมือมิวไปที่โต๊ะที่พวกพี่ๆอยู่ 

"หายยไปเนี้ยยยไปลากหนุ่มที่ไหนมากินล่ะ"ครับนั้นนพี่จ๊อบพูดแซว  

"ไม่ใช่หนุ่มที่ไหนนี้แฟนผมเอง"ผมตอบพี่จ๊อบแล้วดึงร่างบางมานั้งบนตัก  

"เตนล์ อายเขา"มิวตีอกผมแก้เขิน 

"หึๆ กินไรมั้ย"ผมถามร่างบาง  

"กินนั้น"ร่างบางชี้ไปที่แก้วเหล้า 

"ไม่ได้เดียวเมา"ผมเอ็ดอีกคน 

"ถึงเมาเตนล์ก็พากลับนิ้ น่าๆๆนิดหน่อย"ร่างบางเอาหน้าถูๆไถๆกับอกของผม 

"เห้ออโอเคแต่นิดเดียวน่ะ"แพ้ลูกอ้อนตลอดด 

"คร้าบบบน่ารักที่สู๊ดดดดจุ๊ฟ!!"มิวหอมแก้มผม หึทำไมแฟนผมมันขี้อ้อนว่ะครับ  

"เดะเตนล์ชงให้"ผมปัดมืออีกคนที่จะชงเหล้าเอง ถ้าปล่อยให้ชงเองมีหวังชงเข้มแน่ 

"อะแฮ่มๆ"ผมหันไปตามเสียงเห็นคริสกรอกตาไปมามองมาที่พวกผม "จะไม่แนะนำให้กูรู้จักหน่อย"อ้อออออยากรู้จักก็ไม่บอก

"นี้แฟนกูชื่อมิว มิวนี้ชาคริสคนที่แสดงร่วมกับเตนล์เอง"ผมแนะนำทั้งสองคนให้รู้จัก มิวก็ยิ้มให้ชาคริสอยางเป็นมิตร 

"อ้อออ ฝากแฟนผมด้วยน่ะครับ"มิวพูดบอกยิ้มๆ 

"555ไม่ต้องฝากผมก็จะดูแลอยางดีเลยครับ"ชาคริสมองมาที่ผมแล้วหันไปมองมิวอีก ยังไงว่ะสองคนนี้บรรยากาศแปลกๆ ผมไม่สนไรมากนั้งดื่มต่อ 

"เตนล์ มิวง่วงแล้วอ้ากลับกัน" 

"เค นั้นกลับกัน"ผมลุกขึ้นแล้วบอกลาพี่ๆรวมถึงไอ้ชาคริสด้วย ผมพามิวมาส่งที่คอนโดแล้วก็ขับรถกลับ ผมคบกับมิวจะได้2เดือนล่ะมิวเป็นคนน่ารักครับ ตอนแรกมิวมาจีบผมผมก็ลังเลแหละแต่ก็แพ้ความน่ารักของมิว  ผมกลับมาถึงคอนโดก็จะขึ้นลิป ลิปกำลังจะปิดแต่ก็มีมือๆหนึ่งโผล่มาสะก่อนแยกมันให้เปิดออก คนที่เข้ามาคือชาคริสครับบังเอิญไปล่ะ 

"อาววมึงก็อยู่คอนโดนี้อ้อว่ะ"มันถามผมอยางตื่นเต้น จะตื่นเต้นเพื่ออ 

"เออ แล้วมึงอ่ะอยู่นี้เหรอ"ผมถามกลับ 

"ใช่ กูอยู่ชั้น15อ่ะ มึงอ่ะอยู่ชั้นไหน"นั้นชั้นบนสุดเลยน่ะนั้น สงสัยบ้านคงรวย 

"อยู่ชั้น10 "ผมมองจอดิจิตอลที่โชว์เลขนี้เราแสดงชั้นที่เราอยู่ ตอนนี้เราอยู่ชั้น3อยู่เลยครับ 

"อยู่ห้องไหน"ผมหันไปมองมันนิ่งๆ 

"เอาไปไมจะเอาไปซื้อหวยเหรอ??"ผมถามมันแบบกวนๆไป  

"ป่าววว่างๆจะได้ไปนอนเล่น" 

"ห้องมึงก็ยังมานอนไมห้องกู"ผมถามอยางสงสัยก็ห้องมันก็มี 

"ก็อยู่2คนสนุกกว่าไง เร็วบอกมา"มีหน้ามาสั่ง 

"ถ้ากูไม่บอก??"ผมย้อนอีกคน 

"กูก็จะเดินไปส่งมึงถึงห้องเลย ให้ดีอาจจะไปนอนเป็นเพื่อนด้วย "มันยิ้มเจ้าเลย์ใส่ผม 

"สลัด!!!" 

"กูทำเป็นถ้ามึงอยากกินจะไปทำให้"ยังจะกวน วุ้ย!! "ตกลงห้องไหน"ตอนนี้อยู่ชั้น9แล้ว ผมมองจอดิจิตอลอยางจดจ่อ  

"ติ้ง!"ชั้น10!!ผมรีบเดินออกมาแตกลับโดนอีกคนดักไว้แล้วผลักเข้าไปใหม่ มันจ้องหน้าผมนิ่ง มุมปากยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าเป็นผู้หญิงคงจะตกหลุมรักมันแล้วแต่ผมไม่ใช่!! 

"จะไม่บอกจริงดิ้"มันมองผมแบบ ยังไงดีอ่ะเหมือนจะอ้อนแต่แววตามันบังคับ

"ห้อง121 ได้แล้วก็หลีก--+"ผมผลักมันให้ออกห่างแล้วเดินออกไป ผมเดินออกมาอยางรวดเร็วคนบ้าไรกวนตีนชิบ 

"ให้กูเดินไปส่งมั้ยย!!"มันตะโกนไล่หลังมา 

"กูไม่ได้ขาหัก เดินไปเองได้ครับสัส!!" ผมหันไปมองมันเล็กน้อยแล้วเดินต่ออยางไม่สนใจเสียงของอีกคน 

ส่วนอีกคนนั้นก็ได้แต่มองแผ่นหลังอีกคนยิ้มๆก่อนที่ประตูลิปจะปิดร่างหนาได้พูดกลับตัวเอง "โชคชะตาคงเป็นใจให้กูแล้วสิน่ะ"

​บทที่2 ขนมเป็นเหตุ

​ นี้ก็ผ่านมาอาทิตย์นึ่งแล้วที่ผมต้องมาทำงานที่สตูดิโอแห่งนี้ มันก็ไม่ๆด้แย่อะไรอ่ะครับ พี่ๆก็ใจดีเป็นกันเองแถมได้เพื่อนใหม่อีกด้วย จะบอกเพื่อนก็ไม่ใช่เพราะมันแกกว่าผม นั้นก็คือไอ้ชาคริสแหละครับ==  ไม่รู้ไปสนิทกับมันได้ไงรู้อีกทีตัวเราก็ติดกันอยางกับตังเม หรือผมคิดไปเองว่ะ555 ผมได้เพื่อนใหม่อีกคนคับมันชื่อทิม เป็นคนซึนๆ อยู่โครตจะน่าแกล้ง555 

"มึงกินไรว่ะทิม "ผมเดินเข้าไปแย่งขนมมันมา มันมองหน้าผมประมาณว่านั้นของกู555ขำว่ะ "อร่อยว่ะ "ผมจัดการกับขนมมันจนหมด แล้วส่งถุงขนมปร่าวคืน "ขอบคุณที่เลี้ยง"ผมยิ้มให้มันกวนๆแล้วเดินออกมา ไอ้ทิมจากที่ยื่นบื้ออยู่นานก็ตะโกนด่าผมทันที 

"ไอ้เชี่ยย ขนมกู!!!!"มันร้องลั่น ทำหน้าเหมือนจะร้องแต่ก็มีพี่ทีมงานจัดการเอาขนมมาล่อ มันเลยหยุด เหมือนเด็กว่ะ555ไม่มีอะไรสนุกไปกว่าแกล้งมันนี้แหละครับ 

"มึง แม่งร้ายไปแกล้งไอ้ทิมมันอีกแล้วน่ะมึง"ชาคริสเดินเข้ามานั้งข้างๆผม  

"มันน่าแกล้งดี"ผมยิ้มขำ ผมหันไปเจอกับแก้วโก้ๆที่มันถืออยู่ "โก้ๆใคร??"ผมถามมันก็หันมามองผมนิ่ง 

"อยากกิน???"ผมผยักหน้าฮึกฮัก มันก็ส่งแก้วโก้ๆให้ผมกินโดยที่มันยังถืออยู่  "อร่อยม่ะ?"มันถาม ผมช้อนตาขึ้นไปมองมันแต่ปากก็ยังดูดต่อผมผยักหน้าเเพื่อให้รู้ว่าอร่อย อร่อยจริงเดะจะถามว่าซื้อร้านไหนจะไปซื้อทุกวัน "มึงรู้ป่ะ มึงกำลังจูบทางอ้อมกับกู"เท่านั้นแหละครับ 

"พรวดดดดดด!!!"ออกหมดโก้ๆ 

"ทำไรเนี้ยยยย!!!"มันเด้งตัวขึ้นยืน มองกางเกงที่เลอะโก้ๆแล้วหันมามองผมเคืองๆ 

"แค่กๆมึงแกล้งกู!!"ผมเองก็เคืองครับ ใครสั่งให้แกล้งตอนแดกว่ะครับ เห็นมั้ยผมสำลักมาหมดเลย    โครตเสียดาย 

"แม่งง มาช่วยกูล้างเลยมา"มันลากผมเดินตรงไปห้องน้ำ  

"แล้วทำไมกูต้องช่วย นั้นกางเกงมึงไม่ใช่กางเกงกู"แค่นี้ล้างเองก็ไม่ได้ 

"มึงต้องรับผิดชอบเลย แม่งตัวนี้ตัวโปรดกูเลยน่ะ"มันเดินลากผมไปแล้วก็บ่นผมโครตยาว ก็แค่กางเกง== 

"รับผิดชอบเหี้ยไร กูไม่ได้ไปทำมึงท้องน่ะ"มันหยุดเดินแล้วหันมามองผม  "พูดมาก ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ"ไอ้นี้มัน--+พูดยากจริงโว้ยย 

"จะให้กูซื้อให้ใหม่???"ผมถาม มันส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ "แล้วจะให้รับผิดชอบเหี้ยไร" 

"รับผิดชอบหัวใจกูมั้ง"ห๊ะ!!หูผมมันกำลังเพี้ยแน่เลย 

"มึงว่าไรน่ะ" 

"ปร่าว"มันพูดแค่นั้นแล้วเดินลากผมต่อ  ถ้าผมฟังไม่ผิดมันบอกว่าให้รับผิดชอบหัวใจมัน แต่คงไม่ใช่หรอก มันออกจะแมน ผมก็โครตแมน 

"ช่วยกูดิ้" มันพาผมจนมาถึงห้องน้ำ มันใช่น้ำเช็ดๆถูๆไปมา คงจะรักมากเนอะกางเกงตัวนี้== ผมช่วยมันทำความสะอาดจนเสร็จ แปลกๆเนอะผู้ชายร่างควายสองคนช่วยกันทำความสะอาดกางเกงตัวเดียว ผมกับมันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วกลับไปยังสตูดิโอ 

"ไปไหนกันมาอ่ะ"ไอ้ทิมเดินเข้ามาทัก  

"ไปช่วยไอ้คริสมันทำความสะอาดกางเกงมา"ผมตอบแล้วชี้ไปที่กางเกงที่ชาคริสใส่ เปียกซกๆทำไมไม่ไปเปลี่ยนว่ะ 

"เหรอ มีคนมาหามึงอ่ะ" ใครมาหาผมว่ะ?? 

"ใคร"ผมถามด้วยความสงสัย 

"มิวเองงง" ผมหันไปตามเสียงก็พบกับร่างบาง ร่างบางเดินเข้ามาหาผมแล้วกอดแขนหนา  

"มิวอยากมาดูเตนล์ถ่ายแบบ" มิวตอบ ผมก็ทำหน้าเข้าใจทันที 

"แล้วมาทำไมไม่บอกหืม?"ผมขยี้ผมร่างบางอยางหมั่นเขี้ยว 

"เซอร์ไพรส์ไงง"ร่างบางบอกแล้วหันมายิ้มให้ผม  

"ไงมิว" ชาคริสทักมิวขึ้น มิวก็นหันไปมองแล้วตอบกลับ 

"ไงครับพี่ชาคริส"มิวยิ้มให้กับชาคริส มันทำผมตะงิดๆในใจยังไงไม่รู้--+ 

"เลิกยิ้มสักทีเหอะ ยิ้มให้เตนล์คนเดียวพอ" ผมจับหน้าร่างบางให้หันมามองผม  

"คิๆ หวงเหรอ"ร่างบางยิ้มขำ 

"ใช่ ป่ะไปนั้งตรงนู้ดีกว่า"ผมพาร่างบางไปยังโซฟาที่อยู่ใกล้ๆ   

"เตนล์ มิวซื้อขนมมาฝากด้วยแหละ"มิวชูถุงขนมที่ตัวเองถือติดมือมา "เตนล์กินอะไรดี มีแต่ของชอบเตนล์ทั้งนั้นเลยย"แฟนผมทำไมมันน่ารักงี้น่าจับกดสะตรงนี้เลย 

"กินมิวได้ป่ะ" ผมมองปฏิกริยาของมิวยิ้มๆ มิวมองหน้าผมนิ่งแต่แก้มตัวเองนั้นค่อยๆแดงขึ้นมาเลื่อยๆ โอยยยอยากกลับบ้านไปฟัดให้เข็ด

"มะ ไม่ได้น่ะ นี้มันสตูดิโอ"ร่างบางก้มหน้าหลบสายตาผม 

"ห้องน้ำกันมั้ย"ผมถาม 

"บ้า!!"ร่างบางตีหน้าอกผมเบาๆ ผมก็ได้แต่ยิ้มขำกับการกระทำที่แสนจะน่ารักของคนตรงหน้า 

"ล้อเล่นน่า หึๆ" 

"ไม่คุยด้วยแล้วว..จะกลับแล้ววเอาไป...นี้ขนม"ร่างบางยัดถุงขนมทั้งหมดใส่มือผม ผมก็รับมาอยางไม่ขัด 

"พึงมาเองจะกลับล่ะเหรอ"ผมถาม 

"ใช่!!" ร่างบางเดินออกไปจากสตูดิโอ ผมมองหลังบางจนอีกคนพ้นสายตาก็เดินกลับไปหาไอ้ทิมกกับชาคริสที่นั้งกันอยู่สองคน 

"แฟนมึงกลับล่ะเหรอ"ไอ้ทิมหันมาถามผม 

"เออ"ผมตอบแล้วนั้งลงข้างกับชาคริส 

"นั้นไรขนมป่ะ"ตาไวชิบไอ้นี้ 

"ไม่ต้องมองเลยสัส!กูไม่ให้กิน" 

"ขี้งก!!"ไอ้ทิมสะบัดหน้าใส่ผมอยางงอลๆ 

"กูก็อยากกิน"ชาคริสพูดขึ้นแล้วแย่งขนมทั้งหมดไปอยางหน้าตาเฉย "กูขอน่ะ"มันลุกขึ้นแล้วชูถุงทั้งหมดให้ดู 

"แต่นั้นมันของกู!!"ผมพูดบอก จ่องมันเขม็ง 

"เดะกูซื้อคืน แค่นี้ขนหน้าแข้งกูไม่ล่วงหรอก" 

"แต่นั้นแฟนกูซื้อให้"ผมบอกมัน มันก็ทำหน้านิ่งใส่ 

"แล้ว ไง กู จะ กิน"อ้าววไอ้นี้กวนตีนล่ะ ผมจะอ้าปากด่ามัน แต่มันกลับพูดแทรกสะก่อน "กูกลับล่ะ" มันเดินหน้าตั้งออกไปโดยไม่สนไอ้คนที่นั้งอ้าปากค้างอยู่อยางผมเลยครับ  

"ไอ้สลัด!!เอ้ย!!" 

"หึๆ ทีนี้มึงก็คงจะเข้าใจแล้วสิน่ะว่าโดนแย่งของกินนี้มันรู้สึกยังไง"ไอ้ทิมพูดขึ้น ผมก็หันไปมองมัน มันก็ได้แต่ยิ้มอยางสะใจให้ผมแล้วลุกออกไปโดยทิ้งให้ผมนั้งบ้าอยู่คนเดียว จริงอยางที่มันว่าเวรกรรมมันคงติดจรวจมา

อีกด้านหนึ่ง ร่างสูงโปร่งหลังจากที่เดินออกมาจนถึงลานจอดรถก็เดินไปหาลุงยามแถวๆนั้น  

"ลุงครับ ผมซื้อมาฝาก กินให้หมดน่ะครับ"ร่างสูงส่งขนมทั้งหมดให้กับลุงยาม 

"ขอบคุณครับๆคุณชาคริส "ลุงยามรับไปก็ได้แต่พูดขอบคุณร่างสูงยกใหญ่  

"ครับ ไม่เป็นไร"ร่างสูงพูดบอกแล้วเดินกลับไปขึ้นรถตัวเอง

หลังจากที่ผมกลับจากสตูดิโอ ไอ้เต้ก็ไลน์มานัดกันไปกินเหล้าอีกแล้วครับผมก็ตอบตกลงไป ไม่ได้ไปมาหลายวันล่ะช่วงนี้มันยุ่งๆเลยไม่ได้ไปเลย ผมกลับคอนโดไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ขับรถออกไปผับประจำของผมเลย ผมมาถึงที่นี้ก่อน10นาทีจึงเลือกหามุมดีๆสำหรับคืนนี้ผมมองหาอยู่พักนึ่งก็เจอกับมุมที่ไม่ค่อยจะมีใคร ผมเดินตรงไปนั้งแล้วสั่งเครื่องดื่มพลางๆระหว่างรอพวกมันผมนั้งเล่นไลน์ เช็คนู้เช็คนี้ไปเลื่อย

"ไงมึง "ผมเงยหน้าไปมองตามเสียงก็เจอเข้ากลับชาคริสครับ มันเดินเข้ามานั้งกับผม ผมจะไม่คุยกับมันครับมันแย่งขนมผม

"ไม่ตอบกูอีกไม่พาปากมาไง"มันถาม ผมก็เหลือบมองมันทางห่างตา

"สัส กูบอกแล้วไงเดี่ยวซื้อให้ใหม่"มันพูดบอก มันจะเหมือนกันได้ไง แฟนซื้อกับเพื่อนซื้อให้ ไอ้นี้ไม่เข้าใจเลยวุ้ย!!

"ไงงงไอ้เตนล์มึงมาก่อนเพื่อนเลยน่ะ อ้าวแล้วนั้นใครอ่ะ"ไอ้บิวเดินเข้ามาแล้วก็ถามถึงคนข้างๆที่นั้งอยู่ข้างผม

"พี่ชื่อชาคริส ที่ทำงานร่วมกับเตนล์น่ะ"ชาคริสตอบ ส่วนผมก็นั้งเฉยๆ

"อ้ออออหวัดดีครับพี่ ไม่คิดว่าจะได้เจอดาราดังขนาดนี้"ไอ้บิวเดินเข้ามานั้ง ตรงข้ามกับผม

"แล้วนี้พี่สั่งไรกินยัง สั่งเลยๆไอ้เตนล์มันจ่าย คิๆ"

"อ้าวววไอ้นี้ ต้องหารกันสิถึงจะยุติธรรม"ผมหันไปเถียงไอ้บิว

"แค่นี้เลี้ยงเพื่อนก็ไม่ได้ อุสาจะดังทั้งทีโถ่วว "มันทำหน้าผิดหวังใส่ผม ผมไม่เชื่อมันหรอกมันชอบปลูกสตอ

"เดียวพี่เลี้ยงเอง "ชาคริสพูดขึ้น ไอ้บิวก็หันไปมองตาลุกวาว

"จริงดิ้พี่ ไม่ดีม้างง"

"ให้มันเลี้ยงเหอะ ขนหน้าเข้งไม่ล่วงใช่มั้ยล่ะ"ผมหันไปมอง แล้วแสยะยิ้มให้ ไม่รู้สะแล้วว่าไอ้พวกนี้มันตระกะ

"ใช่ แค่นี้ข้นหน้าแข่งพี่ไม่ล่วงหรอก"มันหันมามองผมแว่บนึ่งแล้วหันไปยิ้มให้ไอ้บีมต่อ

"นั้นผมก็จะไม่เกรงใจน่ะคร้าบบ"ไอ้บิวจัดการสั่งเหล้าแพงๆมาเลยครับ มึงไม่ใช่ไม่เกรงใจแต่มึงมันหน้าด้านชัดๆ!

หลังจากที่ดื่มกันไม่ถึงสิบนาที พวกที่เหลืองก็ตามมาติดๆ แต่ที่แปลกคือพวกมันเข้ากับไอ้คุณชาคริสเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยน่ะสิครับ มันนั้งอยู่สักพักก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

"มึงสี่นาฬิกา กำลังเดินมาโต๊ะนี้"ไอ้เต้พูดขึ้น ผมก็หันไปมอง ผู้หญิงที่เดินเข้ามาส่งสายตายั่วๆให้คนใดคนหนึ่งในกลุ่ม

"มึงว่าเขาจะมาหาใครว่ะ"ผมพูดขึ้น ถึงผมจะมีแฟนแล้วแต่มันก็ต้องมีบ้างแหละ

"กูแน่ๆ"ไอ้แน็กพูดขึ้น

"กูสิ เขาส่งสายตาให้กู"ไอ้เต้พูด

"พนันม่ะเขาต้องเดินมาหากู"ไอ้บิวพูดขึ้น หญิงร่างอรชรเดินมายังที่โต๊ะ พวกผมต่างเงียบกันหมดไม่มีการพูดใดๆหญิงสาวคนดั้งกล่าวกวาดตามองพวกผมตั้งแต่ไอ้บีมจนมาหยุดอยู่ที่ผม

"นั้งด้วยได้มั้ยค่ะ"เธอถามผม

"ตามสบายเลยครับคนสวย"ผมพูดตอบ เธอเข้ามานั้งลงข้างๆผม

"ชนกันหน่อยสิค่ะสุดหล่อ"เธอส่งแก้วเหล้าอีกแก้วที่เธอถือมาให้ผม ผมรับมาด้วยความเต็มใจแล้วยกชนแก้วกับเธอ

"สุดหล่อชื่ออะไรหรอค่ะ"เธอถาม แล้วเอาหน้าอกของเธอมาถูๆไถๆตรงแขนของผม

"ชื่อเตนล์ครับ แล้ว.......??"

"ชื่อเพรชค่ะ"เธอตอบแล้วส่งยิ้มหวานให้ผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเคลิ้มแต่ตอนนี้ไม่ครับ ผมมีแฟนแล้วแค่เล่นๆเอาสนุก

"นี้คนสวยกะจะไม่ถามพวกผมหน่อยหรอครับบ~"ไอ้บิวถามขึ้น

"อุ๊บ!!ขอโทษค่ะ แล้วชื่ออะไรกันบ้างล่ะค่ะ"

"ผมชื่อเต้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับเพรช"ไอ้เต้พูดแล้วยิ้มให้คนตรงหน้า

"ส่วนนผมบีมครับ "

"แน็กครับ  ถ้าเหงาก็มาหาผมน่ะครับ"ไอ้แน็กพูดหยอดหน่อยๆ เพรชก็ยิ้มเขิน

"เพรชมาคนเดียวเหรอครับ"ผมถามขึ้น

"ปร่าวค่ะ เพรชมากับเพื่อน"เธอชี้ไปที่เพื่อนของตนที่นั้งอยู่อีกฝั่ง พวกเธอก็โบกมือให้แล้วเดินตรงมาหาพวกผมอยางไม่รีรอ

"ชื่อ แฟร์ค่ะ ส่วนนี้ฟ้าใสแล้วก็เก้า ขอนั้งด้วยคนน่ะค่ะ"เธอพูดบอกแล้วไม่รอช้านั้งลงข้างๆพวกเพื่อนที่เหลือของผม ผมดื่มไปสักพักไอ้ชาคริสก็ยังไม่กลับมาอีก

"ไอ้เตนล์พี่ชาคริสเขาตกส้วมรึไง มึงไปดูหน่อยดิ้"ไอ้เต้พูดขึ้น พยักเพยิบให้ผมไป

"เออๆ เดียวมาน่ะครับ"ประโยคหลังผมหันไปพูดกับเพชรเธอถ้าจับแขนหนาผมไว้ก่อนที่จะลุกขึ้น

"อย่าไปนานน่ะค่ะ"เธอพูดบอก ผมพยักหน้าให้

ผมเดินมายังห้องน้ำ สอดส่องดูว่าอีกคนอยู่ไหนแต่ก็ไม่พบแม้แต่วี่แวว ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เจอกับพนักงานหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม

"พี่ครับพี่มาหาพี่ผู้ชายที่มากับพี่ใช่มั้ยอ่ะ เขาโดนผู้หญิงสวยๆพาไปที่ลานจอดรถแล้วล่ะครับ"

"ห้ะ!!????"

ผมวิ่งไปที่ลานจอดรถ หันซ้ายหันขวามองหาร่างหนา ก็เจอกับหญิงสาวที่กำลังโอบอีกคนที่กำลังสะลึมสะลือดูยังไงก็โดนยาแน่เลย ผมวิ่งเข้าไปกระชากร่างหนาออกจากอีกคน ใบหน้าหล่อเหยขึ้นมามองผม แล้วเปล่งเสียงอันแหบออกมา 

"มะมึงเตนล์" 

"อ้ายยยยย!!!อะไรกันย่ะ!!อย่ามายุ่งน่ะ!"ผู้หญิงตรงหน้าเปล่งเสียงอันแหลมแสบแก้วหูให้ได้ยิน มันแสบแก้วหูจริงๆน่ะ เธอทำหน้าตาทะมึนทึงใส่ผม "ปล่อยคริสน่ะ!!"เธอพยายามเข้ามาแย่งตัวชาคริสไป ผมก็มองเธอนิ่งๆแล้วตะหวาดอีกคนจนตัวสั่น 

"ให้ก็โง่สิว่ะ!!!ผมรู้น่ะว่าคุณจะทำอะไรพี่ผม!!ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ไสหัวไปส่ะ!!" หญิงสาวนิ่งงั้น สั่นกลัวไปพักใหญ่เมื่อได้สติก็วิ่งหนีไป ผมจ่องร่างที่วิ่งออกไปไม่วางตาจนอีกคนวิ่งไปไกลจึงหันมาสนใจคนที่กำลังหายใจหอบอยางหนักแทน 

"ไปทำไอ้ท่าไหนว่ะ ถึงได้เสียท่าให้เขา"

ผมแบกมันเข้ามายังในรถ 

 "กูร้อนนนน"มันบอก 

"ทนหน่อย เดียวกูพากลับคอนโด" ผมพยุงร่างหนาไปยังรถของตน จัดการยัดร่างที่ไร้เรี่ยวแรงให้นั้งบนเบาะดีๆ แล้วผมก็กลับมาประจำที่ของตนเองแล้วเริ่มออกรถ ร่างหนาที่นั้งอยู่ด้านข้างเริ่มมืออยู่ไม่นิ่ง ค่อยๆเอามือมาบีบตรงต้นขาของผม "เชี่ย เป็นไรเนี้ย!!"ผมจับมือมันออก แต่มันก็ไม่ละความพยายามที่จะลวนลามผม 

"อดทนหน่อยสิไอ้สัส!!กูไม่ได้เป็นเมียมึงน่ะ!!"ผมผลักมันเต็มแรง 

"โอ้ย!!"มันกุมท้องตัวเองแน่น หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับผม หลังจากที่ผมผลักมัน มันก็ไม่มายุ่งย่ามกับผมอีก แต่ก็อดสงสารไม่ได้มันคงข่มอารมณ์ตัวเองสุดๆเลยล่ะครับผมจ้องลงไปตรงระหว่างขาของมันก็พบกับเป้าที่กำลังตุงพร้อมรบอยางน่ากลัว 

ผมขับรถมาจนถึงคอนโดของตัวเอง ก็พามันขึ้นห้องไป ผมเคยมาห้องมันอยู่2-3ครั้งแล้วอีกอยางทั้งชั้นยังอยู่4ห้อง ผมพามันเข้ามายังห้องแล้วลากอีกคนเข้าห้องน้ำจัดการเปิดน้ำเย็นใส่อ่างแล้วให้อีกคนลงไปทั้งอยางนั้น 

"กูร้อนน"มันพูด สายตาเว้าวอนส่งมายังผม แต่ผมไม่ยอมมันหรอกครับ ผมรู้มันต้องการอะไร "ทนไป เดี่ยวก็หาย "ผมหันหลังจะเดินออกมาแต่กลับโดนคนที่แช่อยู่ในอ่างดึงลงไปในอ่างกับอีกคนอยางเร็ว 

 "เห้ย!!ปล่อยกู!!"

#ตอนที่สองแล้วววเขาจะได้กันรึปร่าวน่ะ....???

>​บทที่3 อย่าบอกใคร!!

ร่างของผมตกลงไปในอ่าง กระแทกเข้ากับแผ่นอกอีกคนอยางแรง แต่ดูเหมือนอีกคนไม่สะทกสะท้าน แล้วยังพยายามลวงมือเข้าไปในกางเกงของผมอีก 

"ปะ ปล่อยยน่ะเว้ย!!"ผมดิ้นคลุ้มคลั่งอยู่ในวงแขนอีกคน ถึงผมจะร่างพอๆกับมันแต่กลับรู้สึกเหมือนพละกำลังนั้งผมสู้อีกคนไม่ได้ บวกกับฤทธ์ยาทำให้อีกคนมีแรงมากขึ้นอีก "ไอ้เหี้ยย!!!ปล่อยกู!!"ผมกระทุงศอกไปด้านหลัง อีกคนนิ่งงั้นไปแปปนึ่ง ผมก็ใช่โอกาสนี้ลุกขึ้นจากอ่างแต่ยังไม่ทันยืนดีๆ ร่างของผมก็ต้องล่มลงไปอีกครั้งด้วยฝีมือของอีกคน อีกคนมองผมด้วยสายตานิ่งเรียบ ตอนนี้ผมไม่สามารถเดาใจอีกคนได้แม้แต่นิดเดียว 

"เป็นเมียกูน่ะ"!!!!!!!!!!!!!ช็อกครับ มันกำลังพูดในสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในชีวิต!!

"ไม่โว้ยยยไอ้สัสสส. ปล่อยกูเดียวนี้!!"ผมดิ้นไปมาแต่ก็ไม่สามาถรหลุดจากพัธนาการของคนตรงหน้า 

"กูอยาก~"มันก้มลงมากระซิบข้างหูผม แล้วจัดการเอาเขี้ยวคมกัดใบหูผมจนผมขนลุกไปทั้งตัว

"ละ........ละมันเรื่องของกูมั้ยยอือออ"ผมเผลอปล่อยเสียงน่าอายออกมาเมื่ออีกคนใช่ลิ้นแหย่เข้าไปในรูหู มันเป็นความรู้สึกที่เสียวซ่าแต่ก็ขนลุกแปลกๆ 

"ปะ..ปล่อย!!"ผมพยายามทีบอีกคนแต่อีกคนกลับรู้ทันจึงแทรกตัวเข้ามาระหว่างขาของผม 

"อ๊ะ!!"ผมตกใจขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ไอร้อนที่กำลังอยู่ใต้น้ำที่กำลังถูไถไปกับเป้ากางเกงของผม ผมขยับตัวหนีแต่ก็หนีไม่ได้แล้วเพราะติดอ่างที่ตนอยู่ มืออีกข้างของอีกคนเริ่มอยู่ไม่สุข ลูบวนไปมาตรงเอวของผม

"ไม่น่ะเว้ย!!"ผมดิ้นหนักกว่าเดิมเมื่อรู้เจตนาของอีกคน แต่คงไม่ทันแล้วเมื่อกางเกงที่ผมใส่อยู่นั้นกลับโดนอีกคนฉีกขาดจนหมด 

"อึก!!พอน่ะเว้ยย!"ร่างหนาไม่ฟังผมแม้แต่นิด แล้วยังบีบเข่นบั้นท้ายของผมอีก

"หุบปากแล้วครางให้กูสะน่ะ "คนตรงหน้าโนมหน้าเข้ามาประกบจูบผม ผมพยายามไม่ให้ลิ้นของคนตรงหน้าเข้ามาก็ได้แต่เม้นปากไว้แน่น ดูเหมือนอีกคนจะหงุดหงิดแต่ก็ยังมีความพยายามต่อ มือหนาของอีกคนจับเข้าที่แก่นกายของผมที่โผล่ออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ทำให้ผมสะดุ้งแล้วเผยิบปากออกทำให้อีกคนแทรกลิ้นเข้ามาได้ 

"อึกกอืออออ่ออยยย" ร่างหนา สอดลิ้นเข้ามาตวัดลิ้นหยอกล่อกับผมอยางชำนาถ จนทำให้ผมเคลิ้มจูบตอบอีกคนจนได้ ผมกับมันจูบอยู่กันตั้งนานสองนานโดยไม่ยอมแพ้กัน มือหนาของอีกคนจากที่อยู่ตรงแกนกายก็เคลื่อนตัวไปที่บั้นท้าย ลูบวนไปมาตรงช่องทางแล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปที่ละนิ้ว ผมนิ้วหน้าด้วยความเจ็บก่อนที่จะผละจูบออกมา

"เจ็บๆๆอะเอาออกไป!! "ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บ พยายามพูดห้ามอีกคน แต่อีกคนกลับไม่แม้แต่จะฟังเลย 

"อย่าห้ามเลยน่าา มึงก็มีอารมณ์นิ้ ซี้ดดด ทนอีกหน่อยสิ้กูอุสาทนเพื่อจะอ่อนโยนกับมึงเลยน่ะ"อีกคนพูดด้วยสีหน้าเก็บกดสุดๆ จนผมคิดสงสารจึงแต่มันไม่ถูก!!ตอนนี้ผมกลับรู้สึกผ่อนคลายขึ้นนิดหน่อย อีกคนจึงค่อยๆเพิ่มนิ้วเข้ามาจนครบสามนิ้วแล้วค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆแล้วค่อยๆเพิ่มความเร็ว ผมหลุดจากพัธนการแล้วจึงงเอามือไปจิกลงบนไหล่อีกคนจนออกเลือดซิบๆ  "อ้า~~~อ้ะๆ"ผมครางออกมาอยางลืมตัวทำให้อีกคนได้ใจจนเพิ่มความเร็วเข้าไปอีก เมื่ออีกคนเบิกทางให้เสร็จแล้วนั้น ก็จัดการดึงตอปิโดยักษ์ของตนออกมา เมื่อผมเห็นสิ่งที่อยู่ต่อหน้าก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เริ่มถอยห่างจากร่างหนาแต่อยางที่บอกติดอ่าง.... 

"กะ กูไม่เอาน่ะมึง"ผมสายหน้าเป็นพัลวัน ผมเริ่มหน้าซีดขึ้นมา ยอมรับเลยว่ากลัว ของมันโครตใหญ่ ใหญ่มากจนรู้สึกว่าถ้าใส่เข้าไปมันต้องแหกแน่ 

"ไม่ทันแล้วล่ะ " มันจ้องหน้าผม แล้วก้มหน้าลงมาดูดซอกคอผมจนเป็นจ้ำ แล้วมันก็ปรนเปรอแกนกายของผมจนผมลืมตัวไป ว่ามีบางสิ่งบางอยางกำลังจะลุกลานเข้ามายังในตัวผม ผมหลับตาพริ้ม ครางในลำคออยางลืมตัว 

"อ้ากกกก!!!!!"ผมสะดุ้งตัวขึ้นมาแล้วกรี้ดร้องด้วยความเจ็บ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความเจ็บแสบตรงช่องทาง มันแทรกตัวเข้ามาทีเดียวมิดด้ามโดยที่ผมเองยังไม่ทันรู้ตัว 

"เอา ออกไป!!!"ผมพยายามผลักอีกคน แต่เมื่อแกนกายอีกคนขยับออกมาเล็กน้อยผมก็รู้สึกถึงความเจ็บแปล๊บมหาศาล จนทำให้ผมไม่สามาถรขยับไปไปนได้ 

"อึก!!กูเจ็บ!!"ผมกัดริมฝีปากแน่นจนทำให้เลือดไหลซึมออกมา

"ผ่อนคลอยสิคนดี.....ซี้ดดด"ร่างหนาลูบหัวผมเป็นการปลอบแล้วก้มหน้ามาดูดเม้นริมฝีปากของผมอยางสนุก จนผมเริ่มชินกับแกนกายในตัว ร่างหนาก็ค่อยๆขยับตัวช้าๆเนิบๆเพื่อไม่ให้ผมเจ็บมาก ความเจ็บเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าขึ้นมา จนทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมกับอีกคนอยางมาก 

"อ้า~~~อืออออ่ะระแรงอีกก"ผมครางบอกอีกคน อีกคนไม่ขัดใจผมแม้แต่นิด เริ่มซอยแกนกายเข้าออกเร็วขึ้น 

"อ้าาา~ซี้ดดดดดสุดยอดเลยว่ะ"ผมโดนคนบนร่างกระแทกเข้ามาจนรู้สึกกระสั่นไปทั้งตัวจนในที่สุดผมก็ปลดออกมาโดยที่อีกคนยังไม่ได้แตะต้องแกนกายผมเลย 

"ซี้ดดดด เสร็จเร็วจังว่ะ "คนตรงหน้ายิ้มให้ผมเป็นเชิงล้อ 

"พอได้แล้ววว อ้ะ!!"ผมสะดุ้งตัวอีกครั้งเมื่อแกนกายของอีกคน กระแทกไปโดนจุดกระสั่นภายใน 

"หืมมม???ตรงนี้เองเหรอ"คนบนร่างพูดขึ้น แล้วค่อยๆกระแทกเน้นย่ำตรงจุดกระสั่นของผม 

"อ้ะ!  อ้่า! อ้ะ!  ยะหยุด!!อือออือ!!พอ!!มันเสียววอ้าา~"คนตรงหน้าไม่หยุด แล้วยังเพิ่มแรงในการเน้นจุดอีกด้วย ทำให้ผมเสียวไปหมด ผมจะเสร็จเป็นรอบที่สองแล้วน่ะ 

"ซี้ดดดด แน่นนจังเลยว่ะ"ดูเหมือนอีกคนทนไม่ไหวแล้วจึงกระแทกเข้ามาถี่ๆแต่กลับโดนจุดกระสั่นผมอีก ทำให้ผมร้องครางไม่หยุดกับความเสียวซ่าในครั้งนี้ 

"จะ เสร็จจอ้าาาาอ้ะะหือออออ้าอ่ะ" 

"ซี้ดดดดเสร็จพร้อมกันน่ะครับเด็กดี"อีกคนกระแทกเข้ามาไม่ยั้งสุดท้ายแล้วพวกเราทั้งสองก็แกร่งกระตุ้กปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา 

"แฮ่กๆ "ผมหอบเหนื่อยอยางมาก จนแทบไม่มีแรงขยับ  

"ปะไปไหน!!"ผมตกใจอีกคนที่อยู่ๆมันก็อุ้มผมขึ้นในท่าเจ้าสาว แต่ผมไม่ใช่ตัวเล็กน่ะแขนได้หักพอดี 

"ทำไรมึงเนี้ยย กูไม่ใช่เบาๆน่ะ"ผมดิ้นจะลงแต่ก็ต้องนิ่งเมื่อมีความรู้สึกเหมือนมีของเหลวค่อยๆไหลย้อนออกมา หยดลงตามพื้นแล้วเลอะตรงห่ามขา  ผมรู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาอยางไม่มีสาเหตุ จนอีกคนพามายังเตียงแล้วขึ้นคร่อมผมอีกครั้ง 

"ต่อกัน"มันพูดแล้วก้มหน้าซุกไซร้ซอกคอขาวของผมต่อ 

"พออแล้วววกูเหนื่อยย"ผมพยายามผลักอีกคนแต่ผมนั้นมีแรงไม่พอ  

"ไม่เป็นไรเดียวกูทำเอง"มันสอดใส่เข้ามาในตัวผมอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนในที่สุดทุกอยางก็มืดลง

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา ปรับแสงที่กำลังส่องผ่านหน้าต่างอยางลำคาน ผมซุกหน้าลงบนหมอนนุ่มบิดไปมาเล็กน้อย แต่แล้วความเจ็บแปล๊บก็เล่นเข้ามาแทนที่ี ทำให้ผมต้องนิ่วหน้าอยางเจ็บปวด ผมย้อนนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนก็เกิดความโกรธและความอายมากมายทาโถมเข้า 

"อ้าวววตื่นแล้วเหรอกูทำข้าวต้มร้อนๆไว้ จะให้ยกมาให้กินมั้ย"ทั้งที่มันทำผมขนาดนี้แต่มัน แต่มันยังจะทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ ผมจ่องมองอีกคนเขม็ง 

"มึงทำเหี้ย!!ไรลงไป!!"ผมตะคอกใส่มัน มันนิ่งไปพักหนึ่ง 

"กูขอโทษว่ะ "มันเดินเข้ามาจะจับแขนผม ผมสะบัดออกแล้วมองหน้าอีกคนอยางเคียดแค้น 

"มึงทำลายศักศรีกู!!"มันมองผมนิ่งไป สายตาอันเรียบเฉยส่งมายังผม 

"ทำไม??มีผัวอยางกูนี้ไม่ดีเหรอ"มันถาม

"ไอ้สัส!!!โอ้ย!!!"ผมจะพุ่งเข้าไปต่อยมันแต่ร่างกายไม่อำนวยจึงทำให้ผมไม่สามารถต่อยมันได้ "สม!"มันมองผมยิ้มๆ 

"ยิ้มเหี้ยไรมึง!!!"ผมถาม ผมเริ่มหมั่นไส้มันขึ้นมา ทีแรกก็คิดว่าจะเป็นเพื่อนกันดีๆแต่คงดีด้วยไม่ได้แล้วล่ะ 

"ปร่าวว แค่ขำลูกหมาน่ะ"มันแสยะยิ้ม 

"ลูกหมาพร่อมมึงสิ้ว่ะ!!!"ผมตะครอกมันอีก 

"จุ๊ๆอย่าพูดคำหยาบสิ กูแก่กว่ามึงน่ะ"  

"แก่กว่าแล้วไง แต่สุดท้ายแม่งนิสัยก็สนตีน!!" 

"ปากดีไปเหอะ "มันพูดแล้วเดินตรงเข้ามายังผม 

"ปากกูไม่ใช่ปากมึง อย่าเสือก!!"ผมตอกกลับแต่อีกคนนั้นกลับส่งยิ้มให้แทน 

"แต่ปากมึงเนี้ยเมื่อคืนพึงจะจูบ ทั้งดูดทั้งครางเรียกชื่อกูเนี้ย...กูไม่มีสิทธิ์เหรอ?"ผมชะงัดตัวไปนิด 

"ดูดิ้ยังบวม... อยู่เลย"มันก้มลงมาจับคางผมไว้แน่นแล้วประกบปากจูบผมทันที ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพลงปากผมอยางง่ายดาย ผมผลักอีกคนออกแล้วสวนหมัดเข้าไปตรงแก้มอีกคนจนมุมปากค่อยๆมีเลือดไหลออกมา 

"สัส!มึงทำเหี้ยไร!!"ผมตะคอกอีกคนแล้วกระชากคอเสื้ออีกคนแน่น ง้างมือพร้อมจะปล่อยหมัดอีกครั้ง 

"เอาสิ  ถ้าทำให้สบายใจก็ต่อยกูเลย" มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วจ้องมองมาที่ผมอยางจริงจัง ผมชะงัดมือที่จะต่อยออกไปแล้วมองหน้าอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ 

"มึงทำลายศักดิ์ศรีกู"ผมพูดขึ้น  

"จะให้กูรับผิดชอบอะไรกูยอม ขอแค่มึงอย่าโกรดกู"คิ้วผมกระตุกเล็กน้อยกับคำพูดของมัน 

"กูไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องการให้มึงมารับผิดชอบ" 

"แล้วจะให้กูทำไง"มันถาม 

"อย่าบอกใคร....เรื่องมึงกับกู"แค่นั้นแหละที่ต้องการ มันหันหน้าไปทางอื่นแล้วตอบในลำคอ 

"อือ" 

"ถ้ามีใครรู้ มึงกับกูได้เห็นดีกันแน่"ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่โดนถอดทิ้งไว้ขึ้นมาใส่ 

"มึงจะไปไหน"มันถามขึ้น  

"กูจะกลับห้อง"ผมพูดบอก แล้วพยายามลากสังขานตัวเองออกไป ผมรู้สึกปวดเอวเป็นอยางมาก แม่งทำผมสะหนักเลย 

"ให้กูช่วยมั้ย"มันเดินเข้ามาหมายจะมาช่วยพยุง 

"ไม่ต้อง!กูเดินเองได้"ผมพูดขึ้นมันก็ชะงัดไปนิดแต่ก็ยังจะพยายามเข้ามาช่วยผม 

"กูบอกไม่ต้องไง!"มันค่อยๆปล่อยมืออกจากตัวผมแล้วเปลี่ยนมายืนมองแทน 

"ก็ได้ แต่ขอให้กูเดินไปส่งมึงที่ห้องน่ะ"ผมหันมองมันนิ่งๆ 

"ไม่ต้อง"ผมเดินออกมาจากห้องของมัน แต่ไม่วานมันยังจะตามมาจริงๆ  "ตามมาทำไมมึง"ผมหันไปถาม 

"ก็จะเดินไปส่งไง" 

"กูบอกไม่ต้องไง"ผมทำหน้าบึ้งใส่มัน แต่มันกลับทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่รับรู้อะไร 

"กู จะ ไป ส่ง" แม่งงงลำไยยจะไปส่งก็ไป ผมจะไม่สนมันแล้ว ผมเลิกที่จะเถียงกับมันต่อ รีบเดินเข้าไปในลิฟอยางไวโดยไม่สนอีกคนที่เดินตามมาด้วย มันไม่พูดอะไรกับผม ผมก็เหมือนกันต่างคนต่างเงียบจนมาถึงชั้นที่ผมอยู่ผมก้าวเท้าออกไปเดินตรงไปยังห้องของตน เปิดประตูปุ๊บผมก็เดินเข้ามาแล้วปิดประตูดัง ปัง!!อัดหน้าอีกคน. เหมือนเมื่อกี่มันจะพูดอะไรสักอยาง แต่ช่างเหอะใครสน

วันต่อมาผมก็มาเรียนตามปกติ ไม่ถึงกับปกติหรอกมั้ง เพราะผมยังรู้สึกปวดๆตรงช่องทางอยู่เลยTOT  

"ไอ้เตนล์โว้ยยยย ทางนี้"ไอ้บีมเรียกผมแล้วโบ้กมือไปมาเหมือนเด็ก ผมเดินมาจนถึงโต๊ะที่พวกมันจับกลุ่มคุยกันแล้วก็นั้งลงข้างๆไอ้เต้ ไอ้เต้ที่ดูดชาเย็นอยู่หันมามองผม  

"คอมึงไปโดนไรมาว่ะ"มันถาม แล้วยังเอามือมาแตะอีกด้วย ผมสะดุ้งตัวแล้วปัดมือมันออก 

"กูโดนยุ่งกัด"ผมถูๆตนคอตัวเองแล้วนึกถึงหน้าคนที่ทำเอาไว้อยางเคืองๆ  

"เหรอ....เหมือนรอยดูด"มันพูดแล้วทำหน้าจับผิด พวกที่เหลือจากที่กำลังนั้งคุยกันก็หยุดพูดแล้วหันสายตามายังผมกันหมด 

"อย่าบอกน่ะ...ว่าาาเมื่อคืนก่อนที่มึงหายไป??"ไอ้บีมส่งสายตาจับผิดให้ผมอีกคน 

"อะไรของพวกมึง กูบอกว่ายุงกัดไง"ผมหลบตาพวกมันแล้วหันไปทางอื่น  

"สัสส!!อย่ามาหลบสายตาพวกกูน่ะน่ะเว้ยบอกมาไปได้กับใครล่ะมึง...ดูท่าเขาร้อนแรงน่าดู"ไอ้เต้จับไหล่ผมให้หันกลับไปเผชิญกับพวกมัน 

"คุณอะไรกันอยู่เอ้ย~~"บุคคลที่พึงมาใหม่เดินเข้ามากอดคอผม แล้วโยกไปมา "ปร่าววครับ. แล้วนี้มิวมาทำไมหรอครับ..คณะมิวอยู่ตั้งไกล" ผมถามแล้วจับอีกคนมานั้งดีๆ 

"ง้อววว มิวก็มาหาเตนล์ไง มาไม่ได้??"มิวย้อนถามผม 

"ได้ดิ้ แต่มันไกลไงถ้าจะมาก็ว่าจะไปรับ"ผมเช็ดเหงื่อที่ไหลตรงหน้าผากอีกคนอยางเบามือ 

"ไม่เป็นไรรรแค่นี้เอง"มิวตอบผมกลับแล้วยิ้มแป้นส่งมาให้ 

"แค่กๆ ทำไมน้ำเปล่ากูมันหวานจังว่ะ"ผมหันไปมองไอ้บีมที่เป็นคนพูด 

"ไหนกูขอชิมหน่อยดิ้"เต้ยิบน้ำจากมือของบีมมาดื่ม  "เออว่ะ โครตเลี่ยน" คำตอนท้ายมันหันมาหาผมแล้วยังจะส่งสายตาล้อๆมาให้อีก 

"พอเลยไอ้พวกสลัด!!"ผมด่าพวกมันไป พวกมันก็ได้แต่ยิ้มส่งมาเหมือนเดิม 

"-///-เตนล์ มิวไปก่อนน่ะเดียวมีเรียนต่ออีก"มิวพูดขึ้นแล้วเดินออกไปก่อนที่ผมจะห้าม 

"สัส!พวกมึงแม่งมิวไปเลยเห็นมั้ย--+"ผมหันมาว่าพวกมัน แล้วลุกขึ้นเดินออกมาตรงไปยังตึกที่จะเรียน "อาววววว???"พวกมันพูดพร้อมกันเสียงดังแล้วหลังจากนั้นก็เถียงกันว่าใครผิด ส่วนผมจ้ำอ้าวเดินขึ้นตึกอยางไว จริงๆผมไม่ได้โกรดพวกมันหรอกแต่ผม...ไม่อยากให้พวกแม่งถามเรื่องรอยอีก ถ้าผมอยู่ต่อคงวกกลับมาถามผมอีกแหละ

บทที่ 4 เหมือนเดิม

นี้ก็ผ่านมาเกือบอาทิตล่ะที่ผมไม่ได้เจอกับชาคริส ไม่รู้มันหลบหน้าผมหรือยังไง เวลามาถ่ายแบบก็ไม่มาไม่รู้เป็นห่าเหวไรมัน ผมชักจะเซ็งล่ะ ถ้าวันบวงสรวงละครมันไม่มาล่ะก่อนผมจะไปเพ่งกระบานมันถึงห้องเลย หึย!! 

"เตนล์~~~วันนี้ไปกินข้าวกันน่ะ~"มิวพูดขึ้น ผมก็ยิ้มรับให้คนตัวเล็ก 

"คร้าบบผมมม...ว่าแต่เราจะกินอะไรกันดีน่าาา"ผมขยับตัวเข้าไปกอดร่างบาง แล้วก้มหอมขมับอีกคน 

"มิวอยากกินkfcจังเลย~"มิวว่าแล้วกอดตอบผม 

"หือออกินอะไรเป็นเด็กจังเรา" 

"ง้อววววก็มิวอยากกินนิ้" ร่างบางเบะปากใส่ผม  

"หึๆได้สิใครจะไปขัดเมียจ๋าล่ะ" 

"เพี้ย!! ใครเมียเตนล์ห้ะ!!" ร่างบางตีไหล่ผมเบาๆ แล้วซุกหน้ากับอกผมอยางเขินอาย 

"หรือต้องทบทวนกันใหม่สักรอบ???"ผมพริกตัวขึ้นคร่อมร่างบางอยางไวแต่ร่างบางกลับเอามือมาดันออกผมไว้สะก่อน 

"ไม่เอาาแล้ววแค่นี้มิวก็เหนื่อยพอแล้วน่า"ร่างบางพูดอ้อน หึอ้อนงี้เดียวก็เสร็จผมหรอกเด็กน้อย "ไปทำไรมาล่ะถึงได้เหนื่อย??"ผมแสยะยิ้มเจ้าเลห์ส่งให้อีกคน 

"กะ..ก็ หื้อออออออย่าแกล้งกันได้มั้ยยยย"ร่างบางเริ่มงอแงใส่ผมแต่ผมก็ไม่วายจะแกล้งต่อ 

"ตกลงทำไรมาละครับ" 

"ไอ้บ้าาาา!!!ตัวเองเป็นคนทำเองน่ะ!!เห็นมั้ยเจ็บเอวเนี้ยย!!!" 

"หึๆ ตกลงยอมรับมั้ยว่าเป็นเมียเตนล์ หืม??" 

"ยอมแล้วววว"ร่างบางจู่ปากใส่แล้วหันไปทางอื่น 

"อยากทำต่อแต่ก็สงสานเด็กน้อยบางคนแหะ"

"ไม่เด็กแล้ว!!"ร่างบางเถียง 

"นั้นทำต่อ"ผมก้มหน้าจะซุกไซร้ซอกคอขาวอีกคนแต่กลับโดนมือเด็กดันหน้าให้ออก 

"ม้ายยยย" 

"ไหนบอกไม่เด็ก "ผมพูดเสียงอู้อี้แล้วยังพยายามเอาหน้าของตนซุกไซร้ต่อ

"เด็กก็เด็ก!!ไอ้คนเอาแต่ใจจจ"ผมหยุดหน้าตนไว้ แล้วเหยหน้าขึ้นมายิ้มอยางเหนือกว่าให้อีกคน 

"หึๆ" 

"ไม่ต้องขำเลยยยลุกขึินเดียวนี้้้จะไปกินkfc" 

"คร้าบๆเด็กน้อย~~"ผมลุกขึ้นแล้วยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำอยางอารมณ์ดี 

"จะอาบด้วยกันมั้ยคร้าบบ"ผมโผล่หน้าออกมาจากประตู ทำให้อีกคนสะดุ้งตัวทำให้ปล่อยโทรศัพท์หลุดออกจากมือ

"ตกใจหมดเลยย หึยย"ร่างบางมุ้ยหน้าใส่ผมอยางงอลๆ 

"จะถามว่าจะอาบน้ำด้วยกันมั้ยย"ผมถาม 

"Nooo"ร่างบางตอบผมทันควับแก้มใสเริ่มแดงขึ้นมาให้เห็น ผมยิ้มขำกับท่าทางเขินอายของอีกคนแล้วกลับเข้ามาอาบน้ำต่อ แต่เหมือนเมื่อกี่มิวกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คุยกับใครว่ะ เห้อออช่างเถอะะ

ณ ตอนนี้ผมกับมิวก็ได้มาปรากฏอยู่ที่ห่างดังแห่งหนึ่งตรงใจกลางเมืองกรุงเทพ ผมพามิวมากินkfcอยางที่อีกคนต้องการแล้วหลังจากนั้นก็ไปดูหนังกันต่อีกหนึ่งเรื่อง  

"เตนล์เดียวมิวมาน่ะมิวของไปห้องน้ำแปปนึง"ร่างบางพูดขึ้น  

"ให้เตนล์ไปเป็นเพื่อนมั้ย??"ผมถามแต่ร่างบางกลับสายหน้าแล้ววิ่งออกไป 

"ไม่เป็นไรรแค่นี้เอง..เตนล์รอตรงนี้น่ะ"ร่างบางวิ่งออกไปอยางรวดเร็ว ผมก็ได้แต่ผลักหน้าแล้วหาที่นั้งตรงแถวๆนั้น 

"เห้อออ "ผมถอนหายใจออกมายาวๆเมื่อหาที่นั้งใกล้นี้ได้ วันนี้ต้องวิ่งไปนู้วิ่งไปนั้นตามใจอีกคนเหนื่อยใช่ได้แต่ก็สนุกแหละมั้ง ผมหันมองไปรอบๆแล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดอยู่กับร่างอีกคนที่ผมไม่ได้เจอมาเกือบอาทิตย์ นั้งอยู่ในร้านไอศครีมท่าทางยิ้มแย้มนั้นส่งให้หญิงสาวที่มาด้วยอยางมีความสุข มันทำให้ผมเจ็บแปล็บที่หน้าอกข้างซ้ายโดยไม่รู้สาเเหตุ ผมมองดูบุคคลสองคนที่กำลังพูดคุยกันอยางออกรสอยู่ตั้งนาน จนเหมือนอีกฝ่ายรู้สึกตัวหันมาสบตากับผมอยางจังผมกับมันสบตากันอยู่พักใหญ่เราทั้งสองไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาออกจากกันแม้แต่นิด ผมก็ไม่เข้าใจทำไมล่ะทำไมผมรู้สึกกังวลที่เห็นมันอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ทำไมกัน 

"เตนล์...มิวมาแล้ววว"มิววิ่งเข้ามาแล้วบังผมจากอีกคน ทำให้ผมมีสติแล้วหันมาสนใจร่างบางตรงหน้า  

"เป็นไรอ้าาาเห็นเหม่อตั้งนานแนะ"ร่างบางถามขึ้น  

"ป่าวครับบ มิวอยางได้อะไรอีกมั้ย"ผมลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วถามอีกคนเพื่อจะอยากได้อะไรอีก 

"ไม่แล้วอ่าาา"มิวทำหน้าครุ่งคิด  

"นั้นกลับกันเลยมั้ย??"ผมถามขึ้น 

"กลับเลยก็ได้...วันนี้มิวก็โครตเหนื่อยและโครตสนุกเลยแหละ "ร่างบางยิ้มให้ผม แล้วเอามือเล็กมาคร่องแขนผม ผมยิ้มให้กับการกระทำอันน่ารักของอีกคน 

"คร้าบบๆ"ผมตอบรับ แล้วพวกเราก็พากันไปยังรถ 

แต่หารู้ไม่ว่าด้านหลังนั้นกลับมีอีกคนที่จ้องมองทั้งสองอยางเจ็บปวดอยู่

วันนี้แหละๆวันบ่วงสรวงละคร หืออโครตตื่นเต้นยังไงไม่รู้สิ ขนาดยังไม่ได้ถ่ายจริงจังเลยย 

"หวัดดีครับพี่ๆ"ผมเดินเข้าไปในกองแล้วสวัสดีพวกพี่ๆทีมงานอยางเช่นเคย 

"มึงๆๆทางนี้"ไอ้ทิมโบกมือให้ผม ผมก็เดินไปหามันทันที 

"ไงไอ้ขี้แย"ผมเดินไปทักมันเมื่อถึงโต๊ะ 

"ไม่ได้ขี้แยเว้ยย!!" 

"แล้วนั้นกินอะไรกันอยู่ครับสาวๆ"ผมถามสาวๆที่นั้งอยู่โต๊ะเดียว ซึ่งพวกเธอก็คือนักแสดงในเรื่องนี้แหละ ชื่อเหมย กับขิม ดูเหมือนสองคนนี้จะสนิทกันมาก 

"กินมะม่วงค่ะ กินมั้ย"ขิมถามผม ผมพยักหน้ารับ หิวครับยังไม่ได้กินไรตั้งแต่เช้า 

"มาๆๆๆ"พวกเธอขยับจานมะม่วงมาใกล้ผม ผมรู้สึกเปรี่ยวปากมากตอนนี้ ผมจัดการนั้งรวมวงกับพวกเธอส่วนไอทิมดูเหมือนทีมงานเรียกไปแต่งหน้า 

"พี่ชาๆๆมากินมะม่วงด้วยกันมั้ยค่ะ"เหมยเรียกบุคคลที่พึงจะเข้ามาผมหันไปมอง อีกคนเดินเข้ามาแล้วก็ยิ้มให้ทุกคนอยางเช่นเคย  

"ไม่ล่ะ พวกเธอกินไปเถอะ"มันตอบ แล้วก็นั้งลงตรงข้างๆผม ผมนั้งนิ่งไม่ขยับ 

"หืมมนี้มึงก็กินกับเขาเหรอ ท้องรึไง"มันหันมาทักผม ผมหันหน้าไปประจันกับมัน กวนตีนตั้งแต่เจอหน้ากันยังไม่ถึงอาทิตย์น่ะมึงงง 

"ท้องบ้านมึงสิ้!!"เริ่มหงุดหงิดล่ะ ไอ้นี้หน้าจะต่อยให้ตายสะจริง 

"เอออ...ทำไมเตนล์ไม่เรียกชาคริสว่าพี่ล่ะ???"ผมชะงัดแล้วหันไปมองขิมที่เป็นคนถาม ตั้งแต่ผมรู้จักกับมันมาก็ไม่เคยเรียกมันพี่เลยสักครั้ง คงติดแล้วอ่ะถ้าเรียกพี่คงไม่ชินน 

"ใช่ๆๆทั้งที่พี่ชาคริสแก่กว่าเตนล์แท้ๆ อยางงี้เตนล์ก็ไม่น่ารักเลยอะซิ้"เหมยพูดสนับสนุนเพื่อนของตน  

"เออ ใช่กูแก่กว่ามึงน่ะหัดให้ความเคารพกูหน่อย"ชาคริสพูดขึ้น นี้มึงพึงรู้ใช้มั้ยว่ากูไม่เคารพมึง กูไม่ได้เเคารพมึงมาตั้งแต่แรกแล้วโว้ยย 

"แล้วมึงมันทำตัวให้กูเคารพมั้ยสัส"ผมโต้กลับ  

"หยาบคายยย"มันพูดขึ้น แล้วส่ายหน้าเหมือนเอือมผม 

"ไอ้นี้!!"ผมหน้าบึ้งใส่มัน 

"ไหนเตนล์ลองเรียนพี่ชาคริสว่าพี่ชาคริสหน่อยสิ้"ขิงพูดขึ้น 

"ไม่เอา"ผมมุ้ยหน้าไปทางอื่นก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมผมถึงเรียกมันพี่ไม่ได้ มันแปลกๆว่ะ ผมไม่ได้เกลียดมันน่ะ ไม่เลยยยยถึงมันจะพรากบางสิ่งบางอยางจากผมไปก็ไม่เลยยยย โวยยยยยปฏิเสธไม่ได้ว่ายังเกลียดมันและโกรดมัน หึย!!หยิ่งนึกขึ้นได้ผมยิ่งหน้าบึ้งตึงเข้าไปใหญ่ 

"555ปล่อยมันเรียกไปเถอะ พี่ไม่ถือ"ชาคริสพูดขึ้น แล้วเปลี่ยนเรื่องเป็นเรื่องอื่นทั้งสองจึงไม่สนใจไรต่อ  

"ว่าแต่..ที่พี่ชาไม่มาถ่ายแบบเกือบอาทิตย์ไปไหนมาเหรอค่ะ"เหมยถามขึ้นผมก็หันไปมองหน้ามันเช่นกันผมเองก็สงสัย 

"พี่ไปอังกฤษมานะ พึงกลับเมื่อวาน ผู้จัดการพี่ไม่บอกเหรอ???"หือออไปอังกฤษเหรอ== "อ้อออออจำได้ล่ะวันก่อนมีคนพูอยู่ว่าพี่ไปอังกฤษ ขิมลืมเองแหละ"ขิงพูดขึ้นแล้วเอานิ้วเกาแก้มไปด้วย 

"แล้วทำไมฉันถามเธอตอบไม่รู้ห้ะ"เหมยหันไปถามเพื่อนของตน 

"ฉันลืมไง..พึงนึกได้เนี้ย"ขิงบอกแล้วเบะปากใส่เพื่อนของตน 

"555555พี่ไปทำงาน งานบริษัทน่ะ" มันบอกยิ้มๆ

"อยางมึงทำงานอื่นนอกเหนือนี้ด้วยเหรอ"ผมถามอยางสงสัย ก็มันดูไม่เหมือนทำงานบริษัทนี้หวา 

"ก็ใช่อะดิ้ "มันตอบผม 

"นี้เตนล์ยังไม่รู้อีกเหรอว่าพี่ชาคริสเขาเป็นเจ้าของสายการบินxxxเลยน่ะ" 

"ยังไม่เคยรู้มาก่อนอ่ะ"ผมยิ้มเหยๆให้พวกเธอ ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ 

"สาวๆจ้ะมาแต่งหน้าทำผมกันได้แล้ว~"พี่ทีมงานเรียกเธอทั้งสองไปทำให้ตอนนี้เหลือแค่ผมกับชาคริสที่นั้งกันอยู่สองคน ผมรู้สึกอึดอัดขึ้นมานิดหน่อยแหะ 

"เมื่อวานกูเห็นมึงที่ห่างอ่ะ ไปกับแฟนเหรอ"มันถามขึ้นแล้วก้มลงดื่มน้ำที่ทีมงานเอามาให้ตอนไหนไม่รู้ 

"เอออ...ไปกับมิวอ่ะ"ผมตอบ แล้วนึกไปถึงเมื่อวานที่ผมเจอมันแล้วคำถามในใจมันก็ผุดออกมา...มันมากับใคน "แแล้ว..มึง"ผมจะถามแต่กลับมีทีมงานเข้ามาสะก่อน แล้วเรียกผมทั้งสองไปเตรียมตัว ผมอยากจะถามน่ะแต่ถึงถามไปมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมนิ้

วันนี้ทั้งวันคือยุ่งไปสะหมดมีการทำพิธีต่างๆนาๆ จนในที่สุดมันก็จบลง งานบวงสรวงได้จบลงแล้วว แต่หลังจากนี้คงเหนื่อยอีกเยอะ  

"เห้อออออ"ผมถอนหายใจอยางเหนื่อย แล้วก้มฟุบลงกับโต๊ะ 

"เหนื่อยรึไงมึง อ่ะนี้น้ำ"ชาคริสเดินเข้ามาแล้ววางแก้วน้ำลงข้างๆผม ผมมองแก้วน้ำแล้วมองอีกคนสลับไปมา ผมรู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้ดิ้มันทำตัวเฉยๆสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดอ่ะ มันทำให้ผมหงุดหงิด แต่...เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนิ้หวา แล้วไหนจะเรื่องผู้หญิงนั้นอีกมันทำให้ผมคิดไม่ตก  

"เมื่อตอนนั้นมึงจะถามไรกูแล้วอ่ะ??"มันหันมาถามผม ผมก็นึกขึ้นได้จริงอยู่ที่อยากจะถามแต่ไม่ถามดีกว่า มันไม่ใช่เรื่องของผมนิ้ทำไมต้องสน 

"ไม่มีอ่ะ"ผมหลับตาลงซ่อนความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นของตนเอาไว้ 

"เหรอ"ผมพยักหน้าตอบ แต่จริงๆกูโครตอยากรู้เลยน่ะะไหนจะความรู้สึกที่แม่งไม่ชอบ ที่มันทำตัวเหมือนเดิมอีก มันหงุดหงิด หงุดหงิดตัวเองสุดๆตอนนี้ 

"คริส...ทำงานเสร็จแล้วใช่ม่างง"เสียงใส่เปร่งเข้ามายังโสตประสาทของผม ผมลืมตามองทันที ก็เจอกับผู้หญิงคนเมื่อวานที่มากับไอ้ชาคริสมัน 

"เสร็จแล้วๆ"มันลุกขึ้นไปหาผู้หญิงคนนั้น ผมมองเธอคนนั้นไม่วางตา เธอเป็นคนที่สวยมากครับยิ้มทีกระชากใจหลายๆคนเลยแหละ 

"อาวนั้นนคนเมื่อวานนิ้..ที่คริสมอง"เธอหันมาชี้ผม แล้วเดินเข้ามา 

"อ้ออนั้นเตนล์ครับเราทำงานร่วมกัน"คริสตอบเธอหันมายิ้มให้ผม แล้วจับมือผมขึ้น  

"ยินดีที่ได้รู้จัก พี่ชื่อมิเชลจ้าาฝากชาคริสด้วยน่ะ" 

"อ้อครับบ...ยินดีที่ได้รู้จัก"ผมฝื่นยิ้มให้เธอ แล้วเธอก็ผละออกแล้วเดินไปหาชาคริส 

"ไว้วันหลังถ้าได้เจอกันอีก ไว้เรามารู้จักกันมากกว่านี้น่ะ "เธอพูดขึ้นแล้วยิ้มให้ผมอยางเป็นมิตร. แต่ทำไมผมรู้สึกไม่ชอบเลยยรอยยิ้มนั้น 

"ว่าแต่เมื่อไรจะไปกันห้ะ "เธอหันไปคุยกับชาคริสต่อ  

"คร้าบบๆนั้นไปกัน" 

"ไปก่อนน่ะจ้ะน้องเตนล์" เธอหันมาลาผมก่อนที่ทั้งสองคนพากันออกไปผมมองอยู่อยางนั้นจนไอ้ทิมเดินเข้ามาทัก 

"นั้นใครว่ะ แฟนพี่ชาคริสป่าว" มันถามผม ผมหันหน้ามาดูแก้วน้ำที่อีกคนที่กลับไปแล้วเอามาให้ แล้วนอนฟุบดูมันต่อ  

"อาววกูถามก็ตอบสิ"ไอ้ทิมพูดขึ้น  

"คงงั้นมั้ง"ผมตอบ ผมรู้สึกสับสนไปหมด ผมไม่ควรเป็นอยางนี้สิ เห้ออออทำไงดีล่ะทีนี้ผมต้องอยู่กับมันอีกนาน ผมรู้สึกหัวใจของผมมันกำลังไม่ปลอภัยอยางมาก ถ้าผมเกิดหลงรักมันขึ้นมาจริงๆผมจะทำไง  

"เขาสวยมากเลยว่ะมึง แม่งพี่ชาคริสโครตโชคดีที่มีแฟนสวยอยางนั้น"ไอ้ทิมทำหน้าเคลิบเคลิ้มใหญ่ แต่ผมไม่ได้สนตรงนั้นเลยครับ ผมกลับรู้สึกท้อยังไงไม่รู้สิ โวยยยยยหงุดหงิดๆ 

"แม่งมึงนี้พูดมากจริง เอาน้ำนี้ไปกินไป"ผมจัดการเอาน้ำที่วางอยู่ให้มันดื่มจนหมดมันดิ้นไปมาแล้วพยายามแกะมือผทออก 

"แค่กๆๆมึงทำเหี้ยไรเนี้ย ถ้ากูสำลักตายจะทำไงห้ะ" 

"พาไปวัดไง "ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากสตูดิโอมา ให้เดาตอนนี้ไอ้ทิมคงด่ากราดผมอ่ะ เห้ออออก็คนมันหงุดหงิดอ่ะ ผมเดินมายังรถของตนแล้วขับออกมาทันที ผมมุ่งตรงไปยังคอนโดของตนโดยทันที 

ผมกลับมายังคอนโดของตนแล้วเริ่มจากผมเปิดแผ่นหนังดูไปหลายแผ่นมันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกหายเบื่อขึ้นเลย

"อ๊อดดดดด"เสียงอ๊อดดังขึ้น ใครมันมาป่านี้ว่ะ--+ผมเดินไปเปิดประตูห้องของตนโดยยังไม่ทันได้ดูว่าเป็นใคร

"ไง"เสียงทักของอีกคนที่มาเยือนมันทำให้ผมหงุดหงิด--+

"มาไม"ผมถามมัน มันไม่ได้พูดตอบผมแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องโดยที่ผมยังไม่อนุญาติ ไอ้คนไร้มารยาท--+

"ห้องกูมันเหงาจะตายกูเลยมาห้องมึงไง กูรู้มึงก็เหงาอยู่"มันพูดบอกแล้วเดินตรงไปยังครัว

"มึงซื้อไรมา"ผมถามัน

"ข้าวมันไก่ กินป่ะกูซื้อมาเผื่อมึงด้วย"มันพูดบอก ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรแต่มันก็ชอบเข้ามาคลุกอยู่แต่กับผมถึงพักหลังจะไม่ค่อยมาก็เถอะ

"อือ"ผมตอบแค่นั้นแล้วเดินไปนั้งรอที่โต๊ะกินข้าวมันก็แกะข้าวใส่จานแล้วเอามาให้ผม พอข้าวตั้งลงผมก็เริ่มกินมันก็เช่นกันผมกับมันไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้นต่างคนต่างกินข้าวกันเงียบๆแต่จู่ๆเหมือนไอ้ชาคริสมันทนไม่ไหวขึ้นมาจึงเปิดประเด็นขึ้นมา

"มึงเป็นเหี้ยไร"มันถามผม ทำให้ผมต้องวางมือจากช้อนที่กำลังจะตักเข้าปาก

"มึงหมายถึงอะไร"ผมถามมันกลับ มันก็จ้องผมแล้วถอนหายใจออกมา

"มึงเป็นคนบอกเองว่าไม่ให้กูบอกใครแล้วให้ทำตัวเหมือนเดิม แล้วมึงตอนนี้มึงเป็นอะไร ??รังเกียจกู??"ผมนั้งนิ่งไม่ตอบมัน ผมก็ไม่เข้าใจผมเป็นไรว่ะ

"เห้ออออ"มันถอนหายใจอยางเหนื่อยหน่าย ผมโครตสับสนตอนนี้ ผมควรทำไงดีว่ะ

"กูไม่เข้าใจว่ะ"ผมพูดขึ้น

"ไม่เข้าใจ??"

"กูไม่เข้าใจตัวเองไง ว่ากูเป็นไรความรู้สึกกูมันตีกันมั่ว"ผมบอกมันแต่ดูเหมือนมันจะยังไม่เข้าใจมั้ง?

"หึ ไม่เข้าใจว่าอะไร"มันถามขึ้นแล้วใช่มือกับค้ำโต๊ะ แล้วขยับตัวเข้าใกล้ผม ผมเหยหน้าไปสบตากับอีกคนอยางจัง

"มึงกำลังสับสนอยู่อยางงั้นเหรอ "มันถามขึ้น แล้วก้มหน้ามาหอมหน้าผากผม ผมนิ่งกับการกระทำของอีกคน

"รู้สึกยังไง"มันถามแต่ผมกลับยังไม่ตอบ มันก้มลงมาหอมแก้มทั้งสองของผมอีกแต่ผมกลับไม่ปฏิเสธมัน ผมกลับยอมให้มันมาเลื่อยๆจนในที่สุดริมฝีปากหนาก้มลงมึงดูดดุนริมฝีปากของผม แล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้ามายอกล้อกับลิ้นของผม แล้วถอนจูบออกอยางเสียดาย

"แล้วแบบนี้ล่ะ รู้สึกยังไง??" ผมมองสบตามันแล้วเม้นปากเข้าหากันแน่น ผมรู้สึกดีมากแต่...ถ้าบอกมันเดียวมันได้ได้ใจน่ะสิ้

"มะไม่ ไม่รู้สึก"ผมตอบมันแต่ ทำไมล่ะหัวใจผมมันกำลังเต้นอยางเร็ว ผมหยุดมันไม่ได้เลย

"หึ...แน่ใจหรอว่าไม่รู้สึก"มันถามย่ำ

"อือ"

"นั้นมาลองกันอีกสักครั้งมั้ย"มันถาม ผมนิ้งอึ้งไปสักพัก 

"ถ้ารู้สึกไม่ดีก็เลิก แต่ถ้ารู้สึกดีก็ค่อยว่ากัน เอามั้ย"ไม่ได้น่ะ แบบนั้นคงไม่ดีแน่

"หรือมึงไม่กล้า?"มันแสยะยิ้มอยางผู้เหนือกว่า ไอ้นี้มาท้าผมถึงจะเป็นเรื่องอยางว่าแต่ถ้ามันท้ามาผมก็รับอ่ะ ยังไงผมก็ไม่เสียหายนิ้

"ได้...กูไม่รู้สึกหรอก"ใช่ผมหมั่นใจมั้ง???

"หึให้มันแน่"

>บทที่5 ลองของ

"มะมึงเอาจริงหรอ"ผมขยับหนีอีกคน ที่ตอนนี้กำลังถอดเสื้อของตนออก  

"ใช่"มันแสยะยิ้ม แล้วครานมาหาผมที่เตียงอยางไว 

"หะ..เห้ย!!มึงจะทำอะไร" ร่างหนาขึ้นมาคร่อมผม ล็อกทางผมหมด 

"ก็จะจับมึงทำเมียอีกรอบไง" 

"ไม่เว้ยยย. กูตั้งหากที่ต้องเสียบมึง"ผมยืนยันหนักแน่น แล้วพยายามดันมันออก 

"ไม่เอาน่าาามึงเสียให้กูครั้งนึ่งแล้วอีกสักครั้งจะเป็นไร"มันมองผม เหมือนจะเกลือนกินผมทั้งตัวตอนนี้ ไอ้ครั้งสองครั้งมันคงตอแหลแน่เลยTT(แล้วลูกจะให้มันอีกหรอ???0-0) 

"ไม่เว้ย!!กูต้องรุก"ผมพริกตัวขึ้นคร่อมมันแทน 

"เค...ไหนมึงลองรุกกููดิ้"มันยิ้มแสยะส่งมาให้ผม มันทำให้ผมรู้สึกอยู่เป็นรองมันตลอดเลยอ่ะ กูไม่ยอมมเว้ยยยย ผมก้มหน้าลงไปซุกไซร้ซอกคอมัน ดูดเม้นจนเกิดรอย แล้วค่อยๆไล่มือไปตามอกหนา ลูบไล้ไปตามซิกแพ็กของร่างหนา ผมก้มหน้าลงไปกัดซิกแพ็กของคนตรงหน้าอยางหมั่นเขี้ยว  

"อืมมม"ร่างหนาครางออกมา มันยิ่งทำให้ผมได้ใจเข้าไปอีก ก้มลงดูดหัวนมของอีกคนจนเต่งตึงขบกัดเรียกเสียงครางอีกคนได้ดี 

"แสบจริงน่ะมึง "มันขยี้ผมของผมไปมาแล้วเปลี่ยนเป็นขย่ำเบาๆเพื่อระบายอารมณ์ของตน 

"มึง..ทำไมของมึงมันใหญ่จังว่ะ"ผมตกใจกับความใหญ่โตของอีกคนมันใหญ่กว่าครั้งก่อนรึปร่าวน่ะ 

"อมให้หน่อยสิ"มันแสยะยิ้มให้ผม ผมเกลียดรอยยิ้มมันแต่...ผมกลับก็ไม่ปฏิเสธมันนี้สิ หงุดหงิดๆผมก้มหน้าลงจรดปลายลิ้นเลียตอปิโดของอีกคน แล้วค่อยๆเอาแกนกายของอีกคนเข้าปากเข้าปาก  

"ซี้ดดดดเตนล์~ขยับปากหน่อย"มันพูดเร่งผม ผมก็จัดการให้มัน เร่งปากของตนขยับเข้าออกไปมา  "อ้าส์~~~เตนล์ครับ ให้พี่เสียบน่ะ"มันพูดอ้อนขึ้น ผมนิ่งไปเหลือบตาไปมองมัน มันสบตาผม. มันขยับตัวออกแล้วเปลี่ยนมาคร่อมผมอีกครั้ง  

"นะ..ไหนมึงบอกให้กูรุก"ผมพูดทวงขึ้นมา 

"มึงไม่มีทางรุกกูได้หรอกที่รัก~"มันแสยะยิ้มร้าย แล้วดึงกางเกงผมออกไปโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว 

"มึงงงเดียวกูเจ็บ"ผมขยับตัวหนีอีกคนแต่มันก็ขยับมาคร่อมผมอีก แค่นั้นยังไม่พอยังมาจับผมอ้าขาอีก โครตน่าอายอ้ะTT

"เจ็บแปปๆเดียวก็ฟิน"แปปพร่อมกูเห็นครั้งก่อนกูแทบเดินไม่ได้TT มันไม่รอช้าจับแกนกายของผมลูบขึ้นลงไปมา ทำให้ผมเสียวไปหมด มือหนาเพิ่มแรงบีบแกนกายของผมชักขึ้นลงเพิ่มความเสียวให้ผมยิ่งขึ้น ผมเม้นปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา  

"อ้ะ!!!"ผมสะดุ้งตัวเปล่งเสียงน่าอายออกมาเมื่อนิ้วหนาเข้ามายังภายในช่องทางหลังของผม แล้วคว้านไปทั่ว "อืออออ"ผมเอามือมาปิดปากตัวเองแน่น ผมรู้สึกได้ถึงนิ้วที่เพิ่มเข้ามาอีกสองนิ้ว มันทำให้ผมคับแน่นในช่องทางอยางมาก 

"จุ๊ฟๆ "มันก้มหน้าลงมาที่หน้าอกของผมแล้ว จุ๊ฟไปทั่วๆทำให้เกิดเสียง ผมลืมตาขึ้นมามองมันมันที่มองผมอยู่ก่อนหน้าแล้วทำให้ผมรู้สึกถึงไอร้อนที่กำลังแผ่ไปทั่วแก้มของผม สายตาที่มันส่งมาให้ผมนั้นมันเป็นสายตาของนักล่าที่พร้อมจะกินเหยื่อทุกเมื่อ มันขยับนิ้วเข้าออกเร็วขึ้นไปอีก จนช่องทางของผมนั้นรู้สึกแฉะไปหมด  

"พร้อมน่ะ"มันพูดขึ้นผมยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีบางอยางที่ใหญ่และร้อนกำลังจ่ออยู่ที่ช่องทางของผม มันค่อยๆกดตัวลงช้าๆผมรู้สึกคับแน่นมากมันแค่ส่วนหัวเองน่ะผมยังเจ็บขนาดนี้TT 

"เจ็บๆๆ เอาออก"ผมดันอีกคนออกแต่อีกคนนั้นไม่ฟังผม ยังคงกดแกนกายของตนเข้ามา 

"ซี้ดดดตอดดีชมัดเลย"มันพูดขึ้น แล้วแช่แกนกายเพียงแค่ครึ่งนึงไว้ แล้วก้มลงมาจูบซับเหงื่อของผม  

"เจ็บ"ผมใช่มือทั้งสองคร่องคออีกคนแน่น 

"เดียวมันก็ดีขึ้นน่ะครับ"มันพูดด้วยน้ำเสียงออนโยน แล้วกระแทกแกนกายที่เหลือเข้ามาทันที  

"อ้าาา!!!"ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปนเสียว มันไม่รอช้าขยับตัวเข้าออกช้าๆแล้วค่อยๆเพิ่มแรงขยับจนผมรู้สึกโอเคขึ้น มันมารู้สึกแน่นที่แกนกายของผมเอง ความเสียวกำลังแผ่ซ่าเข้ามามันทำให้ผมรู้สึกจะแตกอีกไม่นาน เหมือนอีกคนจะรู้ว่าผมอึดอัดตรงแกนกายมากจึงจับเข้ากับแกนกายของผมแล้วรูดขึ้นลง  

"อึก อืออออ้าๆๆ"ผมครางออกมาอยางหน้าอายจนต้องเอามือมาปิดปากตัวเองอีกครั้งแต่ครั้งนี้นั้น คนตรงหน้าจัดการเอาเสื้อที่ถอดอยู่แถวๆนั้นมามัดมือผมไว้รวมกัน 

"จะปิดทำไม เซ็กซี่ออก"มันพูด แล้วยิ้มหื่นส่งให้ผม ผมหน้าแดงจัด หันมองไปทางอื่นไม่สนอีกคนที่ยิ้มให้ผม 

"ไอ้โรคจิต อือออ!!"มันขยับแกนกายของตนเข้าออกเร็วขึ้น พร้อมกับมือหนาที่ชักขึ้นลงแกนกายของผมมันผสานกันเป็นจังหวะเดียวกัน 

"อึก...อืออกูจะแตกกอ้าา!!"ผมครางบอกอีกคน ผมรู้สึกแน่นไปหมด 

"ซี้ดดดดพร้อมกันน่ะ "มันเร่งจังหวะเข้าออกเร็วขึ้น ร่างผมนั้นสั่นคล่อไปตามแรงกระแทกของอีกคน จนในที่สุดผมกับมันก็กระตุกแกร่งพร้อมกันแล้วปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมา มันล้มตัวลงซบผมทั้งๆที่แกนกายยังคงเชื่อมกันอยู่-//- 

"รู้สึกดีมั้ย??"มันถามขึ้น ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมรู้สึกดีมาก มากกว่าตอนไปรุกเขาอีก 

"ตอบ"มันกระแทกแกนเข้ามาเร้งให้ผมตอบ 

"อ้ะ!!"ผมเม้นปากตัวเองแทบไม่ทัน ผมน่าแดงเข้าไปอีกเมื่อคนตรงหน้าเริ่มขยับแกนของตนอีกครั้ง 

"พะพอแล้ววว"ผมดันอกอีกคนออกแต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ยอม ขยับแกนกายเข้าออกอีกครั้ง 

"อีกสักรอบเนอะ ของกูมันแข็งอีกแล้ว"มันพูดออกมาอยางไม่อาย แต่กูอายครับ  

"มะไม่อาวว"ผมขยับตัวหนี 

"อย่าดื้อน่าาา ดูมึงสิ้ตอดกูขนาดนี้เดียวกูก็แตกกันพอดี"มันจัดการพริกตัวผม เปลี่ยนท่าให้ผมหันบั้นท้ายให้อีกคน มันยกบั้นท้ายของผมขึ้นแล้วสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง ดูเหมือนอารมณ์ของอีกคนนั้นจะไม่หยุดง่ายๆเสียงครางทั้งสองดังทั่วห้องจนผมรู้สึกอายเป็นบ้า กกว่ามันจะหยุดกระทำชำเราผมมันก็เกือบเช้าแล้วเห้อออโครตเหนื่อยยคนอะไรแม่งโครตอึด

ผมตื่นขึ้นมาเพราะรับรู้ถึงกลิ่นหอมของบางสิ่งบางอยาง ผมลุกขึ้นขยี้ตามองไปรอบๆ ปรับสายตาของตัวเอง เมื่อผมมองไปรอบๆก็ไม่เจออีกคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้แล้ว 

"มันไปไหนว่ะ"ผมพูดขึ้น 

"หาพี่อยู่เหรอ"ผมหันไปตามเสียงก็พบกับคนที่ทำให้ผมต้องมานอนซมอยู่เนี้ย 

"ป่าว" ใครจะไปหามืงง เอะแต่เมื่อกี่มันแทนตัวเองว่าพี่เหรอว่ะ???? 

"เมื่อกี่มึงแทนตัวเองว่าอะไรน่ะ"ผมถามขึ้น จ่องมองอีกคนนิ่ง 

"พี่ไง"มันยิ้มให้ผมแล้วเดินมาหาผมที่นั้งพิงหัวเตียงอยู่ 

"อรุณสวัสดิ์ครับ จุ๊ฟ"มันก้มลงมาจุ๊ฟหน้าผากผม ผมนิ่งอึ่งกับความออนโยนที่คนตรงหน้ามอบให้ 

"หึ พี่ทำข้าวต้มไว้จะกินเลยมั้ยเดียวยกมาให้"มันพูดขึ้นแล้วจะเดินออกไปยกมาให้อยางที่บอกแต่ผมกลับเรียกไว้สะก่อน 

"ไม่ต้อง..เดียวไปกินเอง"ผมบอกมันแล้วหันหน้าไปทางอื่น ผมไม่อยากยอมรับว่าผมรู้สึกดีที่มันทำตัวแบบนี้กับผม ผมลุกขึ้นเข้าห้องน้ำโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ถามว่าเจ็บมั้ยที่รีบเดินมาเจ็บครับแต่ฝืนเดินมาTT ผมเดินมาหยุดตรงกระจกใส่มองตัวเองในกระจก ร่างกายที่เต็มไปด้วยหมัดกล้ามตอนนี้ได้ประดับไปด้วยรอยสีกุหราบที่อีกคนมอบไว้ให้มันยิ่งตอกย่ำผมว่าเมื่อคืนผมพึงยอมมันไป ผมเม้นปากตัวเองแน่น ผมจะไม่ทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด 

ผมจัดการอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จแล้วออกไปด้านนอกเดินตรงไปยังห้องครัว แต่กลับไม่เจอคนที่สมควรอยู่ในนี้ มีแค่แผ่นกระดาษเล็กที่ถูกทับไว้กับถ้วยข้าวต้ม ผมยิบมันขึ้นมาอ่านถึงได้รู้ว่าวันนี้มันมีประชุมที่บริษัท ผมนั้งลงกินข้าวต้มไปเงียบ ทบทวนเรื่องต่างๆที่ผมทำไปมันดีแล้วเหรอ มันสมควรแล้วเหรอ ถ้ามิวรู้ขึ้นมามิวต้องเสียใจมากแน่   

"โว้ยยยยยยทำเหี้ยไรลงไปว่ะกู"ผมทึ่งผมตัวเองแรงๆ 

'บราาาาาๆบราๆๆบราๆๆๆ"เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้นจึงทำให้ผมเลิกสนใจสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่แล้วลุกขึ้นไปรับสายโดยยังไม่ทันได้ดูว่าใครโทร 

"มีไร??!!"ผมถามด้วยน้ำเสียนห่วนๆปนลำคาน เพราะคิดว่าคงเป็นพวกเพื่อนๆ

'ปะปร่าววมิวแค่จะชวนเตนล์ไปกินข้าวเอง...ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ติ้ดๆๆๆ' 

"มิวๆๆเดียวก่อน "มิววางสายใส่ผมโดยที่ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลย 

"เห้อออทำไงดีล่ะทีนี้"ผมนั้งคลุ้งคิดอยู่พักใหญ่ จึงตัดสินใจไปง้อมิวถึงที่ ตอนนี้คงอยู่มหาลัยผมตัดสินใจได้จึงรีบแต่งตัวลงไปด้านล่างแล้วขับรถออกไปอยางเร็ว  

เมื่อมาถึงคณะของมิวแล้ว ผมก็หันซ้ายหันขวาก็เจอคนรู้จักพอดีจึงเดินเข้าไปถาม 

"ไอ้ซิน เห็นมิวม่ะ" ไอ้ซินคือเพื่อนที่อยู่คนคณะกัน เมื่อก่อนเคยไปกินเหล้ากันบ่อยๆ  

"อ้ออ กูเห็นอยู่ใต้อาคารกับไอ้เบสอ่ะ"มันชี้ไปที่ใต้อาคาร ผมก็เดินไปตามที่มันบอกก็เจอกับร่างเล็กที่อยู่กับเบส ผมไม่สนิทกับคนชื่อเบสเท่าไรหรอกรู้แต่ว่าช่วงนี้มันชอบไปไหนมาไหนกับมิวบ่อยๆ 

"มิว"ผมเรียกร่างบาง ร่างบางหันมามองผม จากที่อีกคนยิ้มแย้มตอนนี้กลับทำหน้าน้อยใจอยางสุดขีด 

"คือเมื่อเช้าขอโทษ เตนล์ไม่ได้ตั้งใจเตนล์คิดว่าเป็นพวกเพื่อนอ่ะ"ผมบอกเหตุผลให้อีกคนฟัง แล้วเข้าไปนั้งลงข้างๆอีกคน 

"แล้วทำไมไม่หัดดูชื่อล่ะ"ร่างบางหันไปมองทางอื่นไม่ยอมสบตาผมแม้แต่นิด 

"เอออคืออกูไปก่อนน่ะมีไรพูดกันดีๆ"ไอ้เบสบอกแล้วลุกขึ้นมาตีบ่าผมสองทีแล้วเดินจากไปทิ้งให้ผมกับร่างบางนั้งกันอยู่สองคน 

"มิวครับบคืนดีกันน่าาา~"ผมใช่นิ้วก้อยมาสกิดแก้มใสของอีกคน 

"หึย!!ถ้าเป็นอีกครั้งหน้าจะโกรธให้นานเลย"มิวหันมามองผมอยางเคืองๆมิวเป็นคนโกรดยากและโครตหายเร็วเลยแหละ 

"ไหนๆเกี่ยวก้อยก่อนสิ้"ผมพูดเร้งอีกคน  

"ง้อววทำตัวเป็นเด็กไปได้" ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมเกี้ยวก้อยกับผม หึๆ  

"กินอะไรยังหืม?"ผมถามขึ้น 

"ยัง..รอเตนล์มาง้ออะแหละเลยไม่ได้ไปกิน"มิวทำแก้มพ่องลมใส่ผม น่าจะจิ้มให้แตก 

"โอ้ๆๆนั้นเราไปกินข้าวกันน่ะครับ"ผมสวมกอดร่างบางจากด้านหลัง  แล้วยีหัวเล็ก 

"ปล่อยยเลยยนี้มหาลัยน่ะทำไรเกรงใจคนอื่นบ้าง"ล่างบางผลักผมออก ผมจึงยอมผละออกโดยดี 

"จะอายทำไม มีแฟนน่ารักทั้งคน"แก้มใสเริ่มแดงขึ้นมา มันทำให้ผมอดใจไม่ไหวต้องก้มลงไปหอมแก้มใสฟอดใหญ่ 

"เพี้ย!!ทำไรเนี้ย!!"ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเอาหนังสือมาตีผมใหญ่  

"5555ก็มิวน่าหอมนิ้"ผมพูดบอกอีกคน ผมสังเกตใบหูเล็กกำลังแดงจัดเข้าไปอีก ทำไมแฟนผมมันน่ารักงี้ว่ะ 

"ไอ้บ้าา!!ไปกันได้แล้ว!!"ร่างบางเดินนำผมไปก่อน ผมก็รีบเก็บหนังสือของอีกคนแล้วรีบวิ่งตามไป

ตอนนี้ผมอยู่ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่งในเมืองกรุงเทพ ร้านนี้มันร้านประจำผมเลยแหละ 

"จะกินอะไร สั่งเลยเดียวเตนล์เลี้ยง" 

"มันก็แน่อยู่แล้ว...จะกินให้เลี้ยงไม่ไหวเลย"ร่างยู่ปากเข้าหากันแล้วสั่งเมนูที่ตนอยากทานไปหลายอยาง ระหว่างที่พวกผมรอนั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น 

"อาววนั้นเตนล์นิ้"ร่างบางของหญิงสาว รูปร่างหน้าตาดีเดินเข้ามาหาผม ผมมองเธอแว่บเดียวก็จำได้ทันทีเลยนั้นก็คือแฟนของไอ้ชาคริสมัน

"เออ...หวัดดีครับ"ผมยิ้มให้เธอตามมารยาท 

"จ้าาา..แล้วนี้ใครเหรอจ้ะ"เธอหันไปยิ้มกับมิว แต่ดูเหมือนมิวไม่ได้ยิ้มตอบเลย แปลก 

"มิวครับ..แฟนผมเอง"ผมตอบเธอยิ้มๆ 

"อ้ออออ..นั้งด้วยคนได้มั้ยจ้ะ"เธอถามขึ้นก็ไม่ขัดหรอกถ้าจะนั้งด้วย 

"เชิญครับ"ผมขยับที่นั้งให้อีกคนนั้ง แต่เธอกลับไม่นั้งที่ๆผมขยับให้กลับไปนั้งข้างมิว 

"หือออสั่งอะไรมาบ้างล่ะ..พี่ขอแนะนำเลยน่ะข้าวราดแกง กระ หรี่ ที่นี้สุดยอดไปเลยแหละ"เธอหันไปยิ้มให้กับมิวมิวสะดุ้งเล็กน้อย มิวมีปฏิกิริยาแปลกตั้งแต่เมื่อกี่ล่ะ หรือสองคนนี้เคยรู้จักกัน?? 

"ผมไม่ชอบกินแกงกระหรี่อ่ะครับ"มิวตอบ แล้วยิ้มให้กับพี่มิเชลแปลกๆ 

"อ้อหรอจ้ะ คิดว่าน้องชอบสะอีก"พี่มิเชลยิ้มให้  

"เออ..พี่จะกินอะไรรึปร่าวครับ"ผมถามขัดทั้งสองขึ้นเพราะผมรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ 

"ไม่ดีกว่าจ้ะเดียวพี่มีธุระต่อ"เธอบอกผมยิ้มๆ 

"คุณมิเชลค่ะ..คุณชาคริสมารับแล้วค่ะ"พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาหาพี่มิเชล หืมมเมื่อกี่บอกว่าชาคริสมารับหรือว่า....ผมหันไปมองยังประตูร้านที่กำลังเปิดออกมา ร่างหนาเดินเข้ามาในร้านแล้วตรงมายังโต๊ะที่ผมนั้งอยู่ 

"โอ๊ะ!!มาช้าจังเลยน่ะคริส"พี่มิเชลเดินเข้าไปกอดแขนหนาของร่างสูง ร่างสูงปลายตามามองผมแล้วยิ้มให้  

"ไง..มึงยังมีแรงอีกเนอะ หึ"มันพูดขึ้น ผมนิ่งอึ้งไป กลัวครับ กลัวมันบอกมิว 

"หือออไปทำอะไรกันมาเหรอถึงไม่มีแรง??"พี่มิเชลถามขึ้น 

"ก็ ซ้อมบทน่ะครับ มันแสดงไม่ได้เรื่องเลยต้องให้ผมช่วยซ้อม ใช่ม่ะ?"มันหันมาถามผม ผมผยักหน้าเออออตามมัน จริงสิถ้ามันบอกไปเดียวพี่มิเชลก็ต้องเสียใจ ลืมนึกไปเลย 

"ไว้เจอกันเย็นนี้น่ะ ไปก่อนน่ะครับมิว...กินให้อร่อย" มันบอกลาพวกผมแล้วเดินออกไป ผมหันมาสนใจร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าของผม 

"มิว...ไม่สบายเหรอเห็นหน้าซีดตั้งแต่เมื่อกี่"ผมถามขึ้น ร่างเล็กสายหน้าไปมา

"ป่าวหรอก "มิวเหยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม ก่อนที่ผมจะถามอะไรมากกว่านี้พนักงานเสิร์ฟก็ยกอาหารมาให้พอดี

"กินกันๆๆ หูวววสน่ากินทั้งนั้นเลยย"ร่างเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับอาหารที่ค่อยๆวางลง. คนตัวเล็กไม่รอช้าจัดการกับอาหารที่เรียงรายอยู่อยางเอร็ดอร่อย

"ค่อยๆกินสิ้เดียวติดคอพอดี"ผมพูดดุอีกคน อีกคนนิ่งไปแปปนึ่งแล้วพูดขึ้น

"เตนล์รักมิวมั้ย??"มิวถาม แล้วเหยหน้าจากอาหารที่ตนกินอยู่มาสบตากับผม

"รักสิ้ "ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้า

"นั้นเตนล์สัญญาน่ะว่าจะไม่ทิ้งมิว"มิวส่งสายตาอ้อนวอนให้ผม ผมนิ่งมองแล้วก็ระบายยิ้มออกมา

"สัญญาดิ้"ผมยิ้มให้อีกคน

"เกี่ยวก้อยกัน"มิวยื่นมือมาตรงหน้า ผมก็ยื่นมือไปเกี้ยวนิ้วเล็กไว้ มิวระบายยิ้มออกมา แล้วกลับไปสนใจอาหารที่ตนกินอยู่ต่อ ผมมองคนตรงหน้ายิ้มๆ ผมไม่ทิ้งเขาหรอกถ้าเขาไม่ทิ้งผมก่อน ถึงยังไงเขาก็คงไม่มีวันหักหลังผมหรอก 

บทที่ 6 พี่รักเตนล์น่ะ

หันมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองก็พบว่านี้เป็นเวลา5โมงกว่าๆแล้ว ผมหันไปมองร่างเล็กที่เดินข้างๆผมในมือก็ถือไอศกรีมกินอยางอร่อย 

"มิวครับ..อยากได้อะไรอีกมั้ย"ร่างเล็กสายหน้าช้าๆ 

"นั้นกลับกันเลยมั้ย เย็นแล้ว" 

"อือออ เอางั้นก็ได้"มิวส่งยิ้มหวานให้ผม ผมยิ้มกลับ ผมจูงมือเล็กให้เดินตามไปยังที่จอดรถ ระหว่างทางเดินร่างเล็กก็พูดนู้นี้นั้นไปทั่ว จนผมอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ ผมขับรถไปส่งมิวที่คอนโดเสร็จก็มุ่งตรงไปยังคอนโดของตัวเองทันทีระหว่างทางผมก็หวนคิดถึงคำพูดของมิวที่พูดในร้านอาหาร ความรู้สึกผิดมันค่อยๆถาโถมเข้าใส่ ผมหมั่นใจว่ามิวคงไม่หักหลังผม แต่ผมนี้สิไปมีอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่มิว...มันดูเหี้ยจังว่ะ 

เรื่องเมื่อคืนมันตอกย่ำผมว่าผมได้ทำผิดกับมิวสะแล้วถึงผมรู้สึกดีแต่ผมว่ามันไม่ถูกมันไม่ยุติธรรมสำหรับมิว....ผมควรหยุดมันสิน่ะ ผมถอนหายใจอยางเหนื่อยหนายกับความรู้สึกตัวเอง             

ผมกลับมายังคอนโดของตัวเองโดยใช่เวลาไม่มากหนักจากคอนโดมิวมาที่นี้ เพราะมันอยู่ไม่ไกลมาก 

เมื่อผมมาถึงชั้นที่ตนอยู่ก็เปิดประตูเข้าไป แต่ก่อนที่ผมจะได้ปิดมัน ร่างของผู้ชายที่ผมไม่อยากเจอที่สุดก็อยู่ตรงหน้า  

"มีอะไร"ผมถามน้ำเสียงนิ่งๆ  

"ปล่าววว..ผัวมาหาเมียไม่ได้เหรอ???" ผมนิ่งอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า 

"กูไม่ใช่เมียมึง"ผมพูดเสียงแข็ง  

"อะไรกันเมื่อคืนก็น่าจะรู้กันแล้วนิ้...หรือต้องแสดงให้ดูก่อนหืมม"มันพูดยิ้มๆปนเจ้าเลย์แต่ผมกับไม่ยิ้มหรือเขินใดๆทั้งสิ้น ผมจ้องมองมันด้วยสายตาแข็งก้าว  

"เป็นไร"เมื่ออีกคนเห็นว่าผมไม่เล่นด้วยนั้นจึงเปลี่ยนสีหน้าโดยทันที 

"กูว่าเรื่องของมึงกับกูควรจบไว้แค่นี้ว่ะ"ยังไงก็ต้องจบมันความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่กำลังก่อตัวนี้ผมต้องจบมัน 

"ทำไม"มันจ้องผมด้วยสายตามีคำถาม  

"กูมีมิวอยู่แล้วไง"ผมตอบน้ำเสียงจริงจังจ้องอีกคนด้วยสายตาไม่ลดละ 

"แล้วไง...ให้กูเป็นชู้ก็ยังดี"มันจับมือผมเข้าไปกุม ผมสายหน้าให้อีกคน 

"ไม่ได้ว่ะ...ปล่อยกูไปเหอะกูไม่อยากให้มิวเสียใจว่ะ"ผมแกะมือมันออกจากการกอบกุม คนตรงหน้าสายหน้าไปมา 

"ไม่เอาน่ะเว้ย!แล้วความรู้สึกกูล่ะ"มันถามผม แล้วจ้องมองมายังผมอยางเจ็บปวด  

"ขอโทษ มึงกลับไปเหอะ"ผมดันอีกคนออกนอกประตูเพื่อให้ปิดประตูให้ได้ เมื่อปิดประตูได้อีกคนนั้นเหมือนจะไม่ลดละความพยายาม เคาะประตูไม่ยอมหยุดแล้วตะโกนเรียกผมที่นั้งลงตรงประตูตั้งแต่เมื่อกี่ผมกำมือตัวเองแน่น ผมต้องหยุดความรู้สึกนี้ผมบอกกับตัวเองเป็นสิบๆรอบ       

จนเมื่อเสียงของอีกคนนั้นเงียบไปผมจึงลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำสะหน่อยจะได้รู้สึกดีขึ้น ผมใช่เวลากับการแช่น้ำในอ่างนานเป็นชั่วโมงจนรู้สึกหนาวขึ้นมาจึงลุกออกจากอ่างแล้วนำผ้ามาพันรอบตัวเดินไปยังเตียงนุ่ม 

เมื่อถึงเตียงผมก็ไม่รอช้าทรุดตัวลงนอนทั้นทีโดยที่ตัวเองนั้นยังมีแค่ผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว ผมนอนคิดเรื่องต่างๆมากมายโดยเฉพาะเรื่องของคนที่ชื่อชาคริส ผู้ชายที่ทำให้ผมอยู่ในสภาพนี้มันทำให้ผมนอนไม่หลับ พยายามข่มตาก็ไม่ยอมหลับอยู่ดี 

"เห้ออออออ"ผมพลิกตัวไปมาอยู่นานสองนานจนถึงตี4ผมถึงจะได้หลับ     

ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ที่กำลังร้องลั่นห้องจนผมลำคาน ยิบมันขึ้นมาแล้วกดรับสายโดยไม่ได้ดูชื่อ 

"อารายย"ผมถามเสียงยานคางติดง่วง 

'อยู่ไหนน่ะ เขาเริ่มมากันครบแล้วน่ะ' ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูมองตัวอักษรที่โชว์ชื่อของผู้โทร ซึ่งก็คือผู้จัดการสุดเฉิ่มของผมนั้นเอง 

"อ้ออพี่อลิสนี้เองง"ผมขยี้ตาตัวเองสองสามที 

'อยู่ไหน!!'พี่อลิสตะโกนเข้ามาในสาย  

"อยู่คอนโดสิครับ จะตะโกนทำไม"ผมถามกลับ 

'ก็ต้องตะโกนนี้แหละย่ะ!!! อย่าบอกน่ะว่านายลืมนัดที่จะไปถ่ายที่พัทยาน่ะ!' ผมนั้งคลุงคิดอยู่2วิก็นึกขึ้นได้  ใช่ครับวันนี้ผมต้องไปถ่ายละครที่พัทยา ผมหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลข้างเตียง ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ 

"เชี้ยแล้ว!!!ทำไมพี่ไม่โทรปลุกผมให้เร็วกว่านี้!!"ผมเด้งตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอนแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ 

'ฉันโทรไปหานายไม่รู้กี่สายแล้วย่ะ!!รีบมาเลยน่ะ!!  /ติ้ดๆๆ' พี่อลิสวางสายจากผม ผมจึงรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว และจัดเสื้อผ้าภายในไม่ถึง10นาที  

ผมรีบมุ่งห้าไปยังสถานที่นัดพบโดยเร็ว  ผมมาถึงสถานที่นัดพบแต่กลับไม่เจอใครเจอแต่....ไอ้ชาคริส ผมจะหมุนตัวหันหลังกลับแต่กลับโดนอีกคนเรียกไว้สะก่อน 

"จะไปมั้ย??" คนตรงหน้าจากที่ยืนพิงรถเงียบๆก็เดินตรงมายังผม 

"แล้วพวกพี่ๆล่ะ??"ผมมาถึงที่นี้ก็ไม่เจอใครนอกจากชาคริสนี้แหละถึงได้ถามอ่ะ 

"พวกพี่เขาไปกันหมดล่ะ"มันตอบพร้อมกับหยุดยืนตรงหน้าผม  

"แต่พี่อลิสบอกให้มึงไปกับกู"มันพูดต่อ แล้วจ้องหน้าผมไม่วางตาจนผมต้องหลบตาอีกคนแล้วหันไปทางอื่น 

"เหรอ..เดะกูขับรถไปเองก็ได้"ผมหันหลังพร้อมเดินไปยังรถของตน แต่กลับโดนมืออีกคนดึงไว้สะก่อน 

"จะขับรถทำไมเปลืองน้ำมัน..หัดรักโลกสะบ้าง"  

"ง่ะ??"ผมทำหน้าอึ้งๆ นี้คุณมึงจะมาหัดรักโลกตอนนี้นี้น่ะ??????????? 

"ทำไม??กูพูดไรผิด"มันทำหน้านิ่งๆใส่ผม 

"ป่าว...แต่กูจะขับไปเอง"ผมบอกแล้วแกะมือมันออก แต่ไม่ออกว่ะครับมือหรืออะไรกันเนี้ยยโว้ยยยเหนียวหนึบจริง--+ 

"อย่ามาดื้อ..ขึ้นรถไปมีสารถีขับให้ไม่ดีรึไง"มันลากผมเดินไปยังรถของมัน แล้วยัดผมให้นั้งบนเบาะ แค่นั้นไม่พอรัดเข็มขัดให้ด้วย โถ่ๆๆๆน่าให้รางวัลจังเลยคร้าบบรางวัลส้นตีนเนี้ยย!!-////-  

ผมมองหน้าอีกคนที่ก้มลงมาคาดเข็มขัดให้ ในจังหวะนั้นเองคนตรงหน้าเหมือนจะรู้ตัวก็เงยหน้ามาสบตาผมเข้าอยางจัง สายตาที่มองผมนั้นมันทำให้หัวใจไม่รักดีกำลังเต้นสะทานอกของผมอยางหน้ากลัว  

"พี่รักเตนล์น่ะ"จู่ๆคนตรงหน้าก็พูดขึ้น แล้วก้มหน้าลงมาส่งมอบจูบที่แสนจะออนโยนให้ผมแล้วผละออกอยางออยอิ่ง ผมนั้งนิ่ง..หัวใจมันเต้นแรงไม่หยุดจนกลัวอีกคนได้ยิน  

เมื่อกี่ถ้าผมฟังไม่ผิดเขาบอกรักผมเหรอ? ทำไมต้องมารักผมในเมื่อ เมื่อคืนผมก็บอกแล้วนิ้ว่าให้จบแค่นั้น ทำไมๆๆๆ คำว่าทำไมตอนนี้มันเต็มไปสะหมด เขากำลังทำให้ผมอ่อนไหวน่ะ      

ระหว่างทางผมและชาคริสนั้นต่างคนต่างก็เงียบมันทำให้รู้สึกอึดอัดแต่ก็ดีผมไม่อยากคุยกับเขาก่อน 

ผมนั้งมองนอกหน้าต่างไปเลื่อยๆก็คิดเรื่องต่างๆที่พึงผ่านมา ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมมีเรื่องให้คิดจนน่าลำคาน ทำไงดีล่ะเขารักผมสะแล้วสิแล้วดูเหมือนใจผมมันไม่รักดีสะด้วย ไม่ได้น่ะเว้ยยถ้าเราเกิดเผลอใจไปมากกว่านี้ แล้วมิวล่ะมิวคงต้องเสียใจมากแน่เลยผมไม่อยากเห็นแก่ตัวหรอกน่ะ

#หายไปนาน ขอโทดคร้าบบบ

ไรน์ว่าเรื่องต่อไปจะปรับเปลี่ยนสไตล์การเขียนหน่อย เรื่องนี้อ่านแล้วมันรู้สึกแปลกๆเหมือนยังไม่เป็นธรรมชาติ แต่ก็จะแต่งให้จบน่าาา

บทที่ 6 เลิกยุ่ง

           ตลอดระยะเวลา1ชม.ครึ่ง กับการนั้งรถจนปวดตูดแล้วต้องมาคิดเรื่องไรสาระจนปวดกระบาลสุดท้ายก็ถึงสักที เห้ออออ         

    ผมเปิดประตูออกไปสูดหายใจเข้าลึกๆรับกับลมทะเลที่พัดตีเข้่าหน้า              

สายตาสอดสองมองหาผู้จัดการตัวเองที่ทิ้งกันได้ลงคอ มองหาอยู่นานคงจะอยู่ด้านในมั้ง ผมคิดในใจ หันหลังไปยิบสัมภาระตัวเองที่มีอยู่น้อยนิดที่ตั้งอยู่ในรถขึ้นมาสะพายอย่างสบายๆ           

 ผมเหลือบมองไปดูผู้ที่รวมทางมาด้วยดูเหมือนจะคุยโทรศัพทร์เพราะเห็นเมื่อกี่มีคนโทรมา เหอะยังไงก็ชั่งเหอะไม่ใช่เรื่องของผม            

 ผมเดินจำอ้าวเข้าไปยังโรงแรมหรูระดับ5ดาว ด้านนอกว่าสวยด้านในยิ่งสวยกว่าอีก มีคนเข้าพักที่นี้เยอะใช่ได้เลย ส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยวดับคนมีเงินทั้งนั้น กระเป๋าไม่หนักจริงคงไม่มาพักหรอก              

 ผมเดินเข้ามาหยุดยืนมองรอบๆ ทอดสายตามองผู้หญิงฝรั่งผมทองใส่บิกินีเดินผ่าน เอิ่มมมนมเป็นนมตูดเป็นตูด พรืดดด              ถึงผมจะมีแฟนเป็นผู้ชายก็เถอะแต่ก็ยังชอบของผู้หญิงเหมือนกันแหละครับ หึๆ           

   ผมยืนรออีกคนจนอีกคนเดินเข้ามาแต่ไม่ได้เดินมาคนเดียวแหะ มากับใครว่ะ 

 "รอนานม่ะ"มันเดินมาหยุดที่ผม ผมส่ายหน้าน้อยๆมองไปยังบุคคลที่สามอยางสงสัย

 "เออนี้...พี่กูเองห่างกับกูแค่ปีเดียวชื่อใหญ่ พี่นี้รุ่นน้องที่ถ่ายละครด้วยกัน..ชื่อเตนล์น่ะ"มันแนะนำผมและพี่ใหญ่ลวดเดียวจบ            

   ผมยิ้มให้กับพี่ใหญ่อยางเป็นมิตร พี่แกก็ยิ้มตอบกลับมาอยางเป็นมิตรเช่นกัน พี่ใหญ่เป็นคนตัวสูงพอๆกับชาคริสนั้นแหละ แต่ดูเหมือนจะขาวกว่าแหละผอมกว่านิดนึง หน้าตาจัดว่าหล่อแต่ออกหวานหน่อยมั้ง??รูปหน้าเรียวได้รูป ปากกระจับที่แดงอ่อนป่นคล่ำๆหน่อย คงจะสูบบุหรี่  

"เห็นเจ้าคริสพูดถึงบ่อย ตัวจริงนี้หล่อใช่ได้น่ะเรา"พี่ใหญ่พูดเอ่ยชมผม ผมก็ยิ้มแบบเขินๆหน่อย ก็โดนทักว่าหล่อนิหว่าา              

ยังไม่ทันผมจะพูดอะไร พี่อลิสเลขาสุดจะขี้บ่นขี้วีนก็เดินเข้ามาพอดี 

"มาถึงกันแล้วทำไมไม่บอกกันย่ะ "พี่อลิสบ่นทันทีที่เดินถึงตัวพวกผม 

"ก็ว่าจะโทรอยู่แหละครับ แต่เผอิญตังหมดสะก่อน" ชาคริสพูดแก้ตัวให้ตัวเองอยางฉลาด แล้วเมื่อกี่ที่มืงงงงงงคุยโทรศัพทร์ไม่ได้คุยกับพี่อลิสเหรอว่ะ!! 

 "แล้วแกล่ะ...มีข้อแก้ตัวมั้ยหืม"พี่อลิสถามด้วยเสียงอันเหี้ยมเกรียม 

 "ไม่มี"ผมตอบอยางเซ้งๆ นี้ผมคงมีแม่คนที่สามสิน่ะนอกจากแม่และน้องตัวเองก็คงมีพี่อลิสนี้แหละที่บ่นผมเช้ายันเย็น 

ตอนแรกที่มาแนะนำตัวกับผมก็คิดว่าเป็นคนเฉิมไม่กล้าแสดงออก เงียบๆ ที่ไหนได้ ยิ่งอยู่กับนาง นางยิ่งบ่นจนหูผมเริ่มบานขึ้นมาล่ะ  

"วันที่ไม่ต้องมาทำงานไงครับ "ผมยิ้มแฉ่งให้ แล้วเดินผ่านหน้าไปก่อนนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้ห้องที่ตนต้องนอนค้างที่นี้เป็นเวลา2คืน 

ผมจึงเดินถอยหลังมายังหญิงสาวร่างเล็กแต่งตัวเฉิมๆแต่ปากจัดอีกครั้ง(กัดจัง ) 

"พี่นี้กุญแจห้องผมใช่ม่ะ"ผมดึงกุญแจออกจากมือเล็กที่จับอยู่ แล้วเดินออกมาก่อนที่เสียงใสจะต่อว่าผมเรื่องมารยาทนู้นี้นั้น ฟังจนเบื่อ             

ผมเดินขึ้นห้องมาคนเดียว เมื่อถึงห้องก็ใช้คียการ์ดเปิดประตูออกแล้วแทรกตัวเข้าไปในห้อง ในห้องมีอุปกรณ์ครบครั่ง 

ผมเดินสำรวจห้องของตนแล้วจึงจัดของเข้าที่ให้เรียบร้อยจึงจะมาหยุดอยู่ที่เตียงนุ่มความหลักอึ่งถ่าโถมเข้าใส่ผมจึงล่มตัวลงนอนโดยทันที ซุกหน้าลงตรงเบาะนุ่มค่อยๆหลับตาลง แต่.. 

"ก๊อกๆ"เสียงประตูที่เคาะอยู่เรียกสติของผมที่กำลังตรงดิ่งเข้าสู่ห้วนนิทรา            ผมเดินแบกสังขานตัวเองเดินไปเปิดประตูให้กับบุคคลซึ่งมาใหม่ ผมมองหน้าคนตรงหน้านิ่งแล้วถามออกไปว่า 

"มาทำไม??"ผมถามมัน มันก็เผยิบหน้าไปยังห้องแล้วตอบผมกลับ 

"กูนอนห้องนี้"มันตอบโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ 

"แล้ว...???"ไม่ได้นอนคนห้องกันหรอกเหรอ ผมคิดในใจ เหมือนอีกคนจะรู้ว่าผมสงสัยเรื่องอะไรจึงตอบ 

"ห้องมีไม่พอ...กูเลยต้องนอนกับมึงไง"อ้อออเข้าใจล่ะก็ไม่บิกกันแต่แรก              

ผมหลีกทางให้คนตรงหน้าเดินเข้ามายังในห้อง มันเดินสำรวจอยู่สักพักโดยไม่พูดไร               

ผมเดินไปยังที่นอนอีกครั้งล้มตัวลงนอนคว่ำแล้วพร้อมจะหลับตาลงโดยทันทีโดยไม่สนว่ามีอีกคนกำลังเดินวนเวียนอยู่รอบๆ            

 ผมนอนไปสักพักก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่ทาบทับลงตรงด้านหลัง ผมค่อยๆลืมตาขึ้นเหลือบมองสิ่งมีชีวิตที่ได้ชื่อคุณชาคริสที่กำลังนอนทับผมอยู่ด้านบนแล้วเอาหน้าซุกตรงซอกคอ  

"มะ...มึงทำไรเนี้ย ลุกออกไป"ผมพยายามพริกตัวเมื่อไม่รู้สึกโอเคกับท้านี้มันล่อแหลมเกินไปแล้วเว้ยยย 

"ฮับ!!"ฟันคมกัดลงตรงใบหูบางของผมจนทำให้ผมนั้นสดุงตัวขึ้นด้วยความตกใจ 

"มึงเป็นหมารึไง อือออ~"เหมือนอีกคนจะได้ใจแกล้งผมใหญ่ มือหนาของอีกคนค่อยๆลูบลงตรงก้นของผมไปมาแล้วค่อยสอดมือเข้าไปในกางเกง บีบคลึงอยางเมามืออีกคน   

"อือออ ปล่อยยย"ผมพูดห้ามแต่ร่างกายนั้นกลับตอบสนองอีกคนดีเยี่ยมจนผมลำคานในตัวเอง ที่เผลอไผลไปกับกามอารมณ์ 

ผมหลับตารับสัมผัสที่อีกคนมอบให้ จนอยู่ๆภาพของเด็กหนุ่มหน้าหวานซึ่งเป็นคนรักของผมนั้นวาบเข้ามาในโสตประสาท 

ผมลืมตาโพลง กระเด้งตัวออกจากพัธนาการโดยอีกคนนั้นไม่ทันตั้งตัว                

ผมขยับตัวออกมายืนลงตรงข้างเตียง ดูเหมือนอีกคนจะตกใจไม่ใช่น้อยที่ผมปฏิเสธเขา 

"มึงเลิกยุ่งกับกูเหอะ" ผมพูดในสิ่งที่ตนได้พูดไปเมื่อวานอีกครั้ง อีกคนมองผมนิ่งสายตาอันว่างปร่าวถูกมายังผม

 "อืม" ผมนิ่งอึ้งไป ถ้าเป็นเมื่อวานมันต้องโวยวายสิ                  มันไม่พูดอะไรกับผมต่อ เดินออกไปจากห้องโดยทิ้งให้ผมยืนเคว้งคว้างบ้าอยู่คนเดียว   

"ทำไมมันง่ายจังว่ะ" ผมถามกับตัวเองแล้วนั้งลงบนเตียงนุ่ม  

ความรู้สึกเจ็บแปลบที่แล่นเข้ามาตรงอกข้างซ้าย แค่คำว่าอืมคำเดียวกับสีหน้าที่เรียบนิ่งจนผมเดาอารมณ์เขาไม่ออกมันทำให้รู้สึก.....เห้ออออช่างเหอะ                  

ผมสบัดหัวตัวเองสองสามทีแล้สเดินไปยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป                   

วันนี้ได้อยู่ที่นี้เงียบๆเพราะเขาให้พักผ่อนกันก่อน ค่อยเริ่มงานพรุ่งนี้ พี่เขาบอกมางั้นแหละ ตอนคุยงานกัน                    

เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ ไอ้คนที่ออกไปเมื่อกี่ก็ยังไม่กลับมาเลย ผมจึงเปิดทีวีดูไปเลื่อยๆจนในที่สุดผมผล่อยหลับไปตอนไหนไม่รู้                 

   รู้สึกอีกทีฟ้าก็มืด แต่ก็ไร้วี่แว่วของคนที่ออกไปว่าจะกลับมาตอนไหน       

​

ตั้งแต่เมื่อคืนไอ้ชาคริสมันก็ไม่กลับมา จนผมตื่นเช้ามาลงมาทานข้าวเช้าก็เจอมันนั้งกินข้าวกันคนชื่อใหญ่อยู่ 

ผมเดินผ่านโต๊ะมัน มันไม่แม้แต่จะเหลือบตามองผมแม้แต่นิด             

ผมเดินลงมานั้งกระแทกตูดลงบนเกาอี้โต๊ะเดียวกับพี่จ๊อบ พี่จ๊อบที่นั้งกินข้าวอยู่ก็เหยหน้ามามองผมแล้วถาม 

"เป็นไรหน้าบึ้งอยางกับตูดหมึก"พี่แกพูดยิ้มๆแล้วตักข้าวเข้าปากต่อ 

ผมไม่ตอบพี่แกก็เพราะผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง  

"อาวไอ้นี้ถามไม่ตอบ" พี่แกพูดแค่นั้นแล้วก้มลงกินข้าวต่อไม่สนผม 

ผมพยายามไม่มองไปที่ไอ้ชาคริสมันแต่ก็ห้ามไม่ได้ว่ะ ความรู้สึกมันตะหงิดๆในใจว่าเมื่อคืนที่มันหายไปต้องไปอยู่กับพี่ใหญ่แน่เลย                

โว้ยยยยยยแล้วผมจะสนทำไมเนี้ยยยไม่เกี่ยวกับผมเลยย อีกอยางผมกับมันไม่ได้เป็นไรกันมันจะไปไหนก็เรื่องของมัน ใช่ๆๆๆ 

ผมพยักหน้าหงึกๆอยู่คนเดียว พี่จ๊อบเหยหน้ามามองผม ผมก็มองกลับพี่แก่ทำหน้าเหมือนเจอของแปลกแล้วพึมพัมคนเดียวแต่ผมได้ยิน

 "ไอ้นี้ท่าจะหนัก"        หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปทำงาน 

ผมก็ต้องไปให้พี่สตาฟแต่งหน้าทำผมให้เพื่อเข้าฉาก            

 วันนี้ต้องไปถ่ายฉากที่ทะเลเป็นฉากที่ผมกับเพื่อนพากันมาทะเล แล้วก็ร่วมไปถึงไอ้ตัวพระเอกและเพื่อนของมัน รวมๆก็7-8คนที่ต้องเข้าฉากนี้ คนที่เข้าฉากด้วยผมก็พอจะสนิทอยู่บ้าง  จึงทำให้มันไม่ค่อยอึดอัดเวลาอยู่กับไอ้ชาคริสมัน.            

ใช่เวลาถ่ายทำกันไม่นานหนักก็เสร็จ ผมกับชาคริสนั้นแทบจะไม่พูดเลยแม้แต่นิดเดียวนอกจากตอนเข้าฉาก ที่ต้องพูดกันผมกับมันต่างคนต่างตั้งใจทำงานกัน             

จนตกเย็นก็ได้หยุดพักต่างคนต่างแยกย้ายกันไปยังห้องตัวเอง ผมก็เหมือนกันกลับขึ้นห้องตัวเองมาแต่ไอ้ชาคริสมันก็ยังไม่กลับมาอีก          

  ผมนอนเล่นเกมส์ไปพักใหญ่ก็ยังไม่เห็นวี่แว่วว่ามันจะกลับมา 

ผมจึงตัดสินใจโทรไปหามันแทน รออยู่สักพักก็รับสักทีผมจึงรีบพูดก่อน 

"คืนนี้มึงจะกลับมานอนนี้มั้ย"ผมถามอีกคนแต่กลับไม่ใช่คนที่ผมต้องคุยด้วยตอบ 

"คืนนี้คริสจะนอนกับพี่อ่ะครับ" เสียงทุ่มตอบผมมา ผมขมวนคิ้มจนเป็นป่ม 

"นี้น้องเตนล์ใช่ป่ะครับ นี้พี่ใหญ่เองไม่ต้องห่วงมันน่ะ เดียวพี่ดูแลมันเอง" ผมยิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมแต่ก็เป็นอันเข้าใจกัน 

ผมจึงไม่พูดไรกดวางสายทันที ตกลงเขาเป็นแค่พี่น้องกันหรอว่ะ???           

 เครื่องหมายคำถามขึ้นมาเต็มหน้าผมไปหมด ความรู้สึกเจ็บแปลบๆตรงหัวใจค่อยๆก่อตัว มันเป็นความรู้สึกจุกเหี้ยๆ             

ผมล้มตัวลงนอน นอนมองเพดานอยู่เป็นชม.ก็ยังไม่หลับ เห้ออออออผมควรทำไงบอกผมที ผมแม่งโครตสับสนเลย สับสนเหี้ยๆอ่ะ

#ส่งท้ายด้วยการนอนอีกล่ะะ. ง่วงงงงงสลบแผล็บ

. . . . . . . . . เรื่องเสียวซีรีย์เกย์ รัก กามรมย์ http://www.tunwalai.com/story/238309 . เล่าเรื่องเสียวเกย์ รัก กามรมย์ http://www.tunwalai.com/story/234926/